________________
૨૮ ]
[ શીલધની કથાઓ-૧.
વ્હેતી, મલયાગિરિ તેા સાધ્વી જેવી સ્ત્રી હતી. ગમે તેવી પરિસ્થિતિમાં પણ તેને જો પેાતાના પતિની સાથમાં રહેવાનુ “મળે, તેા તેને મન એ સ્વર્ગના સુખ કરતાં પણ અધિક સુખ જેવુ' હતું. ચંદન અને મલયાગિરિ અને ખાળકી સાથે બીજા દિવસે મધ્ય રાત્રિએ, રાજ્યમાંથી કાંઈ પણ લીધા સિવાય, માત્ર પહેરેલા કપડે જગલના માર્ગે ચાલી નીકળ્યાં.
થાડા દિવસો બાદ સૌ એક શહેરમાં આવી પહોંચ્યાં ચંદને એક શેઠને ત્યાં ઘર મંદિરમાં પૂજારીની નાકરી સ્વીકારી, અને મલયાગિરિએ લાકડાની ભારી ખાંધી શહેરમાં વેચવાનું કાર્ય શરૂ કર્યુ. શહેરથી ચાડે દૂર એક ઝુપડી આંધી ખાળકા સાથે ગરીખાઈપૂર્વક રહેવા છતાં ભારે આનંદપૂર્વક જીવન જીવતા હતા.
તે અરસામાં તે શહેરમાં આનંદપુર નગરના સાગરદત્ત સાથ વાહ પેાતાના વેપાર અર્થે ત્યાં આવેલા અને તેની કામુકદૃષ્ટિ મલયાગિરિના સુ'દર દેહ પર પડી. સાગરદત્ત યુક્તિપૂર્ણાંક પેાતાના માણસા મારફત મલયાગિરિને તંબુમાં લાકડાં ખરીદવાના બહાના નીચે ખેલાવી અને બળજબરીથી રથમાં એસાડીને તેને બીજા શહેરમાં ઉપાડી ગયા. હુમેશના સમયે મલયાગિરિ ઝુ'પડીમાં પાછી ન આવી, એટલે અને બાળકો કલ્પાંત કરવા લાગ્યાં. સાંજે ચંદ્નન પાછા આવ્યા અને મલયાગિરિ પાછી નથી આવી તે સમાચાર જાણી તે પણુ એખાકળા થઈ ગયા. ગામમાં જઈને ચંદને બધે ઠેકાણે મલયાગિરિની તપાસ કરી, પણ કશે પત્તા ન લાગ્યા. ચંદનને વ્યારે આઘાત લાગ્યા અને તે શૂન્યમનસ્ક થઈ ગયા.
