________________
૪. તપ અને શીલ ]
[ ૩૫ ઉદયમાં આવેલાં કર્મને ભેગવવાના સમયે રાગશ્રેષનાં પરિણામ નવીન કર્મના બન્ધનું કારણ બને છે. રાણી (જેના દેહમાં રાજાને આત્મા હતો) મૃત્યુ પામી તે જ ઘડીએ રાજાને દેહ (જેમાં રાણીને આત્મા હત) પણ ચેતન રહિત બની ગયે. જળ અને મીનની માફક સતી અને પતિ વિખૂટાં નથી પડી શકતા. રાણું( જેના દેહમાં રાજાના આત્માને વાસ હત)ના મૃત્યુ બાદ તેના આત્માએ તમારી સમક્ષ ઊભેલી સુજાતાને દેહ ધારણ કર્યો. રાજા (જેના દેહમાં રાણુને આત્મા હત)એ મૃત્યુ બાદ જે દેહ ધારણ કર્યો તે વર્તમાન કાળના મારા પતિ, જેમની સાથે તમોએ હમણાં જ વાત કરી. કર્મને કેઈની શરમ પહોંચતી નથી. માનવી જે રીતે આવ્યું હોય તેને જ અનુરૂપ તેને નવા જન્મમાં નિ, સાધનો અને સંજોગે પ્રાપ્ત થાય છે. પૂર્વજન્મમાં પત્નીની અપૂર્વ સારવાર કરી હતી એટલે આ જન્મ ચિકિત્સા થઈ. એક વખતે અહીં આ બિમાર માણસને તપાસવા અર્થે આવી અને પ્રથમ મિલન વખતે અન્યની દષ્ટિ એક થતાં બંનેને જાતિસ્મરણ જ્ઞાન થયું. પછી તો તરત જ અમે પતિ-પત્ની બની ગયાં. ધર્મશાસ્ત્રોએ તેથી જ સાચું કહ્યું છે કે—હામૂ શીખ પત્તા સુપરંપરા-અર્થાત્ સંગના કારણથી જ જીવે દુઃખની પરંપરા પાપ્ત કરેલી છે. રાગને વશ થઈ પૂર્વ જન્મમાં જે કર્મ બાંધ્યું હોય તેનું ફળ આ જન્મ ઉદયમાં આવ્યું એટલે હવે નિરાસક્તભાવે તે ભેગવી જ લેવું રહ્યું.”
પૂર્વજવકિત્સા આવી જતિમ
