________________
Vada ]
Gaṇadharavada
.: 217 ..
प्रदेशिन्यां ह्रस्वत्वमसदेवोच्यते " इत्यादिः तदप्ययुक्तम्, यतो यदि मध्यमामपेक्ष्य प्रदेशिन्यां स्वतः सर्वथाऽसत्यामपि ह्रस्वत्वं भवति, तदा विशेषाभावात् खरविषाणेऽपि तद् भवेत्, अतिदीर्घेष्विन्द्रियष्ट्यादिष्वपि च तत् स्यात् । अथवा, प्रदेशिन्याः स्वापेक्षया स्वात्मन्यपि ह्रस्वत्वं स्यात्, सर्वत्रासच्चाविशेपात्; न चैवम् । तस्मात् स्वतः सत्यामेव प्रदेशिन्यां वस्तुतोऽनन्तधर्मात्मकत्वात् तत्तत्सहकारिसंनिधौ तत्तद्रूपाभिव्यक्तेस्ततज्ज्ञानमुत्पद्यते, न पुनरसत्यामेव तस्यामपेक्षामात्रत एव ह्रस्वज्ञानमुपजायते । एवं दीर्घो - भयादिष्वपि वाच्यम् ।
-
66
97
अथ इदं स्वम् " " इदं दीर्घम् " " एतच्चोभयम् " इत्यादि स्वपरो - भयबुद्धिः परमत्या - पराभ्युपगमेनोच्यते, न पुनः स्वतः सिद्धं स्वविषयज्ञानजनकं ह्रस्वादिकं किञ्चिदस्ति, अतो न कश्चित् पूर्वापरविरोध इत्यत्राह - ननु सर्वशून्यत्वे " इदं स्वमतम्, 66 एतच्च परमतम् " इत्येतदपि स्वपरभावेन विशेषणं कुतः १ न कुतश्चिदित्यर्थः, स्व- परभावेऽपि “ समया विवञ्जओ वा " इत्याद्येवावर्तत भावः । स्व- परभावाद्यभ्युपगमे च शून्यस्वाभ्युपगमहानिरिति ॥ १५७ - १५८- १५९-१६०-१६१ ॥ ( १७०५१७०६ - १७०७-१७०८ - १७०९ ) ।।
66
D. C.-If the idea of all-pervading negation were taken as true, there would not exist any distinction between dream and reality; truth and falsehood; between an imaginary Gandharvapura and a real Pataliputra; between a natural four-legged lion and an artificial man-lion Manavaka; between karyas like ghata, etc. and karanas like lump of earth etc. Again, there would be no distinction between sādhya ( say, e. g. anityutva) sadhana (say, e. g. the artificial instrument-by means of which anatyatva is brought about ) and kartā (e. g. a potter) who is the doer of the sadhya. There would be no distinction between a speaker, his speech (composed of three or five parts) and a number of words that are to be uttered, and there would be no distinction between svapaksa and parapaksa also.
28
