________________
સાધુજીવનની સુગધ
૯૩
અને ઉજજવળતા આજેય જાળવી રહ્યાં છે, પર`તુ એક મનુષ્યે ખીજા મનુષ્યની સાથે કેમ વવું' કે એક શ્રાવકે ખીજા શ્રાવક મંધુની સાથે કેમ વર્તવું યા એક સાધુ મુનિરાજે બીજા સમાનધી સાધુની સાથે કેમ વવું તે સંખ`ધી જેવુ જોઈએ તેવુ. શિક્ષણ, જૈન ધર્મીમાં આપવામાં આવ્યું હાય તેમ લાગતું નથી.’ પણ આ ફરિયાદ યથાર્થ નથી.
જેએએ પ્રાચીન કે અર્વાચીન જૈનાચાર્યના પ્રમાણભૂત (શાસ્ત્રાધારમૂલક) ગ્રન્થાના કે ઉપદેશેાનેા અભ્યાસક દૃષ્ટિએ, જિજ્ઞાસા બુદ્ધિથી થાડા પણ પરિચય સાધ્યું હશે, તેઓને એ વાત પ્રથમ દૃષ્ટિએ જ પૂરેપૂરી ખ્યાલમાં આવી ગયા સિવાય નહિ રહે કે જૈન ધર્મમાં જેમ નાનામાં નાના જીવની પણ હિંસા ન કરવા પર ભાર મુકાયા છે, તેમ પ્રાણીવ'માં સશ્રેષ્ઠ એવી મનુષ્યગતિ અને મનુષ્યજાતિમાં જીવેાની સ્વલ્પ પણ પીડા વજ્ર વા માટે અને તેમને સન્માની પ્રાપ્તિ સ` રીતે સુલભ અનાવવા માટે ઘણા ઉત્તમ પ્રકારના માગે૨ે ઘણી ઝીણવટ પૂર્ણાંક તથા જીવનના પ્રત્યેક અંગના પૃથક્કરણપૂર્વક ખતાવેલા છે.
તે બધાને સમાવેશ પૂર્વાચાોએ માર્ગાનુસારીના ન્યાયસપન્ન વૈભવ આદિ પાંત્રીસ ગુણેામાં અને દ્રવ્યશ્રાવકના અક્ષુદ્રાદિ એકવીસ ગુણામાં કરેલ છે. અને તે ગુણેા ઉપર જ ધાર્મિક જીવનના પાચા રચવાનું ફરમાવેલુ' છે.
