________________
જ
કબીર વાણી.
(૧૩૪). માયા તજી તે કયા ભયા, માન તજ નહિં જાય; માને બડે મનાવર ગલે, માન સબનકે ખાય. માયા છોડી દીધી, યાને ઇઢિઓના વિષય ભોગવવાનું છોડી દીધું હોય તે શું થયું? માનને વિચાર યાને “હું મટે છું” એવો ખ્યાલ તે છોડ નથી? માન એવી વસ્તુ છે કે તેનાથી મોટા મુનીઓ પણ ગળી જાય છે, એ માન સર્વ કેઇને ખાઇ જાય છે.
(૧૩૫) માન દિયે મન હરખે, અપમાને તન છીન કહે કબીર તબ જાનીએ, માયાએ તૈલીન.
માન મળે ત્યારે મન હરખાઈ જાય, ને અપમાન થાય ત્યારે શરીર બધું નિકળી પડે ત્યારે માણસને ગુસ્સો આવે ત્યારે, કબીરજી કહે છે કે એમ જાણવું છે તે માણસ માયામાં સંપૂર્ણ લીન્ન છે.
(૧૩૬ ) માન તજ તો કયા ભયા, મનકા મતા ન જાય; રાંત બચન માને નહિં, તાકે હરિ ન સહાય.
માન છેડી દીધું યાને બહેરથી મેટાઈ દેખાડવાનું મુકી દીધું, તેથી શું થાય? મનની અંદર છુપાઈ રહેલો મેટાઈને ખ્યાલ તે દુર થયો નથી? મનની અંદર મેટાઇ રહેવાથી માણસે, સાધુપુરૂષનાં ગુહ્ય વચને માનતા નથી અને તેઓનું મન ઈશ્વરની ઉંચ માયા તરફ નહિ, પણ દુનિયવી માયામાંજ રમતું હોય છે, અર્થાત તેઓ હજી માયાના ગુલામ છે.
(૧૩૭) માયા છાયા એક હય, જાને બિરલા કાયા
ભાગે તાકે પિછે પરે, સનમુખ આગે હેય. માયાને છાયા એકજ છે; માણસને એળે જ્યારે તે ચાલે ચા દેડે છે ત્યારે આગળ ચા પાછળ-પણ માણસની સાથે ને સાથે જ રહે છે તેમ માયા ઓળાની માફક માણસ સાથેજ રહેલી છે, એ ભેદ કોઈ વિરલ પુરૂષજ જાણે છે.
