________________
૨૭૬
બીર વાણું.
(૮૯૯) મેં થા, હરિ નહિ થા, અબ હરિ હય મેં નહિ,
સકળ અંધેરા મિટ ગયા, દિપક દેખા માંહિ. “હું ફલાણે માણસ છું” એવું જ્યાં સુધી મને દેખાતું હતું, ત્યાં સુધી મને પરમાત્મા દેખાતા નહિ હતા. હાલ જ્યારે મને પરમાત્મા દેખાય છે ત્યારે “હું ફલાણું માણસ છું, એવું મને દેખાતું નથી. પરમાત્મા રૂપી દિપક મારાં હૈયામાં પ્રકા ત્યારે પિતાને લગતા અને સારી જગતને લગતા કોઈપણ વિષય માટે અજાણપણું રહ્યું નહિ.
(૯૦૦) કરતમ કરતા ના હતા, ના હતા હાટ ન પાટ, જા દિન કબીરા રામજન, દેખા ઐઘટ ઘાટ.
જ્યારે હું કબીર પરમાત્માને સેવક થઈ અચળ પદને પામે અને કદી નાશ ન પામે એવાં સ્થાને પુગે, ત્યારે હાટ અને પાટ તથા કર્તા અને કર્મ સઘળું મારામાંથી ચાલી ગયું. અર્થાત-જ્યારે આત્માની ભેટ થાય છે ત્યારે તેને બાહેરને સંસાર તથા કર્તા કમ સઘળું મળે નહીં થઈ જાય છે, એટલે કે જેનાર “હું” જુદે, અને જોવાની વસ્તુ બીજી સામે હેય એવું કશુંએ ત્યાં હેતું નથી.
(૯૦૧) ગુન ઇંદ્રિ સેહે જે ગઈ, સદ્દગુરૂ ભયે સહાય ઘટમેં બ્રહ્મ બિરાજયા, બક બક મરે ખલાય.
પરમાત્માની સાથે સાક્ષાત મેલાપ કરાવી શકે એવા ગુરૂએ જ્યારે મને મદદ કીધી ત્યારે, મારા સર્વ તમોગુણો, સર્વ રજોગુણ, અને સર્વ સત્વગુણે, પણું (કાંઇક અંશે) ગુમ થઈ ગયા, તેથી મારી છએ ઇંદ્રિઓ નષ્ટ થઈ ગઈ, અને એ સર્વ જે થઈ ગયું, તે મારી કશી શેશથી નહીં પણ આપ–મેળેજ થઈ ગયું. સર્વે ગુણે અને સર્વે ઇન્દ્રિઓ વિના હૈયામાં પરમાત્મા બિરાજેલા દેખાયા, તેમની સાથે રૂબરૂમાં મેલાપ થયે, ત્યારે હવે પરમાત્મા આવા છે, અને આવા નથી, એવો બકબકારે હું શા માટે કરૂં?
