________________
૩૪
કબીરની અંદગીનું ટુંક વૃતાંત.
આવવાને. આ પ્રમાણે વિચાર કરતાં કબીરદાસને સશુરૂ કરવાની આવશ્યક્તા સમજાઈ, અને તેથી પિતાને માથે એવો કોણ સમર્થ સદ્દગુરૂ સ્થાપ, તેને નિશ્ચય કરવાની ચિંતામાં પડયા. આ પ્રમાણે ચિંતાગ્રસ્ત બની, કબીરદાસ પિતાના આંગણામાં તુલસી કયારા પાસે એકલા ઉઘાડે શરીરે બેસી રહ્યા હતા, તેવામા વૃષારૂતુનું વદપક્ષ હેવાથી રાત્રિ પડી, ચારે તરફ વરસાદનું જોર વધી જવાથી ઘનઘોર અંધારું છવાઈ રહ્યું હતું. મોર તથા ચકવી સાક્ષીવત સ્થિર થઈ ગયાં. તમરાં અને દેડકાં બીવરાવવા લાગ્યાં. વિજળીના બકારા થવા લાગ્યા; શિતળ વાયુની લહેરો વાવા માંડી, ચાતક પક્ષિઓ પિયુ પિયુને ઉચ્ચાર કરવો શરૂ કર્યો, મેઘરાજાની પધરામણની નેબત ગડગડવા લાગી કે તુરતજ - થોડીવારે મહા ગંભીર પ્રકારે અવાજ કરતા મેઘરાજા પધાર્યા અને એવા જોરથી તેમણે વૃષ્ટિ કરવા માંડી કે મોટા મોટા પાણીના ધેધ પૃથ્વી પર ધસી આવ્યા. વનલતાઓ ઝાડની સાથે વીંટળાઈ વળી. સુરપતિ ઇદ્ર રાજાએ રંગ બે રંગી ચાપ ચડાવી દીધું. વાદળીઓ આકાશમાં સુર્યને ઢાંકી એક વસ્ત્રરૂપ બની રહી હતી. દેડકાં અને તમરાની શબ્દ રૂપી ઘુઘરીઓ ધમ ધમ ગાજી રહી હતી. મેઘના ગડગડાટ રૂપી મૃદંગને ધ્વનિ કાને પડી રહ્યો હતો, વિજળીના ઝબકારા રૂપી પુષ્પના મોટા ગેટાઓ જાણે ઉપરાઉપરી ફેંકાઈ રહ્યા હોય તેવું જણાતું હતું, અને જાણે વાદળ રૂપી ફાનસમાં વિજળી રૂપી દો થયે હેય તેવું આ અંધારી ઘોર રાત્રીએ જણાતું હતું. આ પ્રમાણે નવીન જળ આપનાર વરસાદ ઝડી બંધ પડી રહ્યો હતો અને પૂર્વને પવન વેગથી વાયા કરતો હતો. આટલું બધું છતાં જેમ મેરૂ પર્વત ડગે નહીં તે રીતે આપણા પ્રેમી ભક્ત કબીરદાસ આંગણુમાં બાહેર જ્યાં ઉઘાડા દિલે બેઠેલા હતા ત્યાંથી એક તસુ પણ ડગ્યા ન હતા. પણ પરમાત્મામાંજ જ્યારે સદગુરૂ પ્રાપ્ત કરવાનો સત્યમાર્ગ સુઝાડે ત્યારેજ ધીમેથી ઉઠી ઘરમાં જવું, એવી દ્રઢ ભાવના કર્યા કરતા હતા. એટલામાં નીચે પ્રમાણે આકાશવાણુ થઈ:
દેહે. બેટા ચિંતા કર નહી, કર ગુરૂ રામાનંદ, ચેલે તે કરશે તને, ટળશે સહુ જગ સં.
