________________
૩૫૪
કબીરની અંદગીનું ટુંક વૃતાંત. સુર તેતી કેતુક આએ. મુનીજી સહસ અઠાસી કહે કબીર હમ સ્થાહ ચલે હૈ, પુરૂષ એક અવિનાશી.
આજ હમારા કુચ હય, જમડા મેરા ગુલામ; હુવા નગારા સંતકા, બૈકુંઠ કરૂં મુકામ. ભજન ભરેસે આપને, મગહર તો શરીર; અવિનાશીકી ગોદમેં, બિલસે દાસ કબીર
હમ ન મરિ હૈ, મરિ હૈ સંસારા, હમકે મિલા જિયાવન હારા–૧ અબ ન મરે મરને મન માના, તેમાં મુએ છન રામ ન જાના–૨ સાકુંથ મરે સંતાન છે, ભરિ ભરિ રામ રસાયન પી–૩ હરિ મરહે તે હમણુ મહિ? હરિ ન મરિ હૈ, હમ કહેકે મરિ – કહે કબીર મન મનાહિ મિલાવા, અમર ભયે સુખ સાગર પાવા–૫
(૧)
હું કાંઈ મુ નથી, પણ આ સંસાર હવે મરી ગયો છે, કારણકે મને તે હંમેશને જીવાડવાવાળા (ઇશ્વર) મળે છે. તે
મારૂં મન સંસારમાંથી મરી ગયું છે, અને બાકી દુનિયામાં જ જીવતર છે એવું ગુમાન મારૂં નિકળી ગયું છે, તેથી હવે મને મરવાનું રહ્યું નથી પણ મરવાનું તે માણસને છે કે જેણે પરમાત્માને પિછા નથી.
