________________
૬૪૧
કબીરની જીંદગીની ટુંક વૃતાંત. “તમે કેણુ છો? અને તમારી જાત શું છે?” વગેરે, જેના જવાબમાં કબીરે માત્ર એકજ શબ્દથી જવાબ વાળ્યો કે “કબીર”
જે સાંભળી પેલી કુમારિકાએ કહ્યું કે “અત્યાર સુધીમાં અહિંયાં ઘણાં સાધુસંતે આવી ગયા છે, પણ કેઈએ તમારી માફક પિતાનું નામ અને પિતાને પંથનું નામ એકજ આપ્યું નથી.” કબીરે જવાબ દીધો કે “બાઈ, તું કહે છે તે ખરી વાત છે. એટલામાં ત્યાં બીજા પાંચ સાધુઓ આવી લાગ્યા, જે સઘળા માટે પેલી છોકરીએ ગુપડાંમાંથી દૂધ આપ્યું ને પાંચે સાધુઓ પાસે અકેક દડિયો મૂકી છઠ કબીર પાસે ધર્યો. બીજાઓ પિતાપિતાને દડિયે પી ગયા, પણ કબીરે તે ન પીતાં એમજ જમીન પર રાખે, તેથી પેલી છોકરીએ કહ્યું કે “તમે દુધ કેમ નથી પીતા?” કબીરે જવાબ વાળે કે “નદીને પિલે કાંઠે એક સાધુ છે તે આવવાનો છે, તે માટે રહેવા દીધું છે.” પેલી છોકરીએ કહ્યું, “તમો તમારું પી જાઓ, તેને માટે બીજુ લાવી આપીશ.” આ સાંભળી કબીરે નિચે પ્રમાણે કહ્યું:
“હમ શબ્દ અહારી હયે” અર્થાત શબ્દબ્રહ્મ એટલે પરમાત્માનું નામ લઈને જ હું જીવું છું.
એટલામાં પેલો બીજો સાધુ ત્યાં આવી લાગ્યો અને કબીરે જે દડિયો ફાજલ રાખ્યો હતો તે માંહેલું દુધ તે પી ગયે. પેલી છોકરીને સાધુઓએ પૂછયું કે “બહેન, તારાં માબાપ કેણુ છે અને આ એકાંત જંગલમાં તું શા માટે રહેલી છે?”
તેણુએ જવાબ આપ્યો કે “મારાં માબાપ કોઈ નથી; પણ મને એક સાધુએ ઉછેરી હતી, જે આ ઝુપડીમાં રહેતા હતા, પણ તે દેવલેક થયા છે. તે એક વનખડી વેરાગી બાવા હતા, જે માત્ર દૂધ પીને જીવતા હતા. જ્યારે પણ બીજા સાધુઓ અત્રે આવી પૂગતા ત્યારે નિચે પ્રમાણે હકીક્ત કહેતા –
હું એક દિને ગંગામાં નાહવા ગયો, ત્યારે એક ટોપલી મને નદીમાંથી હાથ આવી, જે ઉંઘાડતાં માંહેથી એક સુંદર બાળક જણાયું. તે જીવતું હતું, જે ઉપર મને દયા ઉપજી તેથી હું તે બાળકને અત્રે લાવ્યા અને મેંઢાંનું દૂધ પાઈને તેણુને ઉધારી. તે છોકરી જ્યારે મને હાથ આવી ત્યારે એક કામળીમાં વિટલાઈને રહી હતી, તેથી મેં
