________________
૩૪૪
કબીરની જીંદગીનું ટુંક વૃતાંત.
પ્રસાદી અર્પણ કરવા ગયે. ત્યારે દેવીજી પ્રસાદી લેય નહીં–મેં ઘણી આજુછ કરીને દેવીજીને સમજાવ્યું કે મારા બાપને હાથની પ્રસાદી લેતા હતા, તો મારે શું કસુર છે કે મારે હાથની પ્રસાદી લેતાં નથી. એમ બે ત્રણ કલાક ભારે આજીજી કરીને દેવીજીને સમજાવ્યાં, પણ ફેકટ. હવે મને ભુખ પણ ઘણી લાગતી હોવાથી મારો સ્વભાવ કાબુમાં રાખી શક્યો નહિ અને ભારે ધમાં આવી દેવીને ખાસડું લઈને મારવા ધસ્ય અને જણાવ્યું કે શા માટે મારે હાથની પ્રસાદી લેતાં નથી કે તુરતજ દેવીજી પોતાના બન્ને હાથ બાહેર કહાડીને પ્રસાદી લઈને ખાઈ ગયાં, અને ત્યાર પછીથી દરરોજ દેવીજીએ પ્રસાદી લઈ ખાઈ જવાનું ચાલુ રાખ્યું છે.
કબીરના જમાઇ હરદેવની હકીકત. જ્યારે પેલી છોકરી કમાલી વીશ વરસની થઈ ત્યારે એક રોજ તે કુવા ઉપર જળ ભરતી હતી, ત્યાં એક હદેવ નામે પંડિત આવ્યે તેણે કમાલીને કહ્યું “સુંદરી! થોડું પાણી પાઈશ!” તેણુએ પાણી ભરી આપ્યું જે પીને પેલા હરદેવે પોતાની તરસ મટાડી. તે પછી તેણે પુછયું કે “તું કેણની છોકરી છે.” કમાલીએ જવાબ દીધે, “વણકરની.” આ સાંભળી પેલે પંડિત ગુસ્સે થયે અને બેલ્ય: “તેં મને નીતિથી હિણ કર્યો, ત્યારે મારી જાત વટલાવી.” કમાલીએ કહ્યું કે: “એ હું કાંઈ નથી જાણતી, ગમે તે મારા સ્વામીજી આગળ ચાલે?” બને કબીર આગળ આવ્યાં. પંડીતજી હજી પિતાની હકીકત કહેવી શરૂ કરે છે એટલામાં, કબીરે બધું પામી જઈ નીચે પ્રમાણે (દેહરામાં) કહેવું શરૂ કર્યું –
પંડિત બુઝપિલે તુમ પાની, તુમેહ છુટ કહાં લપટાની–ટેક.
મરછ કછ યા જલમે વ્યાને, ૨ત ઝેર જલ ભરીયા; ખાર પલાસ સભી બહિં આવે, પશુ પાણુમે સરીયા.
(૨) છપન કેટી યાદવ સંહારે, પરે કાલકી ઘાટી; પીર પિઠ પગમખર ગાડે, તનકી બની જે માટી.
