________________
કબીરની અંદગીનું ટુંક તાંત.
૩૩૫ આ શબ્દો શ્રવણ પડતાંની સાથે કબીરદાસ ઉઠી ઘરમાં ગયા કે તરતજ મધ્યરાત્રી વિતવા આવી. પ્રાત:કાળ કયારે થાય અને ક્યારે રામાનંદ સ્વામીનું દર્શન પ્રાપ્ત થાય તેને માટે અધીરા બની પાછા વિચાર વમળમાં પડી ગયા, અને પિતાનાં મન સાથે શંકા કરવા લાગ્યા કે રામાનંદ સ્વામી મલેચ્છને ઉપદેશ આપી શિષ્ય બનાવતા નથી તો મને શી રીતે સ્વિકારશે? પણ સાચી વાત મારા રામજી તેમને જણાવશે હરક્ત નહીં મારા પ્રાણધાર સિતાપતિનું આજે વચન થયું છે, તે તે કદી કાળે પણ અફળ થનાર નથી, માટે પ્રથમ ત્રીજા પહેરે ગંગામાં સ્નાન કરી સ્વામિના આશ્રમ નજીક આવેલા ઘાટનાં પગથીયાં ઉપર બેસી, પ્રાતઃકાળમાં સ્વામિ કથા કરે તે શ્રવણ કરૂં અને કથાની સમાપ્તિ થવે શ્રવણ કરવા આવનાર પુરવાસીઓ વેરાઇ જશે. પછી ઉપદેશ લેવા સંબંધી સ્વામિને અરજ કરીશું; પછી તે સેનાપતિ કરે તે ખરૂં. આ પ્રમાણે પિતાના મન સાથે નિશ્ચય કરી, રાત્રી વીતી એટલે, કબીરદાસ સત્વર ઉઠીને ગંગામાં સ્નાન કરવા ચાલ્યા ગયા. ગંગા નદી પર આવી જુએ છે તે એક કીડી સરખીને પણ સંચાર થતો જણાતો ન હતો. પતિતને પાવન કરનારી સાક્ષાત શ્રી શંકર ભગવાનની જટામાં રહેનારી, ઉજવળ કાંતિવાળી નિર્મળ ગંગામાતા આ વખતે મંદ પ્રવાહથી વધે જતી હતી, તેમાં કબીરદાસે
સ્નાન કર્યું અને એલું વસ્ત્ર પહેરી ઘાટનાં પગથીયાં ઉપર સુતે સુતે હાથમાં તુલસીનું સ્મરણ લઇ, પોતાના રામજીનું એકાગ્રહ ચિતે અંત:કરણમાં રટણ કરવા માંડયું એમ કરતે કરતે નિત્ય નિયમ પ્રમાણે રામાનંદ સ્વામિ પિતાની શૈયામાંથી ઉઠી શૈચ સ્નાનાદિક અર્થે ઘાટનાં પગથીયાં ઉતરી, ગંગામાં જળ ભરવા માટે જતા હતા, તેવામાં લાંબા થઈને ઈષ્ટ સ્મરણ કરતા પહેલા આપણા કબીરદાસને અંધારું હોવાથી અજાણપણે સ્વામિના જમણા પગની પાવડીની ઠોકર જમણે કાને વાગી. એકદમ “અરે રામરે! પાવડી એવી સખત વાગી કે મારા જમણું કાનમાંને પડદે કુટી ગયે” એમ કહી કાને હાથ દઈ કબીરદાસ ઉભા થઈ ગયા; અને જાણે ઘણુંજ વાગ્યું હોય તેવો ડોળ કરવા લાગ્યા. આવો ડોળ કરવાને કબીરદાસને શુભ હેતુ શું છે તે વાંચક વર્ગને સાધારણ બુદ્ધિથી જણાઈ આવશે. છતાં જણાવવું જોઈએ કે તે ફક્ત હેતુ સ્વામિને ઉપદેશ લેવાને ખાતરજ હતા. સ્વામિને, તેને દરદથી બુમ પાડતો જોઈ ઘણી
