________________
૩૩૮
કબીરની અંદગીનું ટુંક વૃતાંત.
પ્રેમી કબીરદાસ એક ચિતે શ્રવણ કર્યા કરે છે; એટલામાં હવામીએ પ્રાત:કાળ થવાથી સ્નાનધ્યાન દર્શનાદી કાર્યો નિમીતે, લોકોની આવજા શરૂ થઈ ગયેલી જોઈ અને સમય ઘણો વીતી જવાથી અને હજી સ્નાનધ્યાન ધૂપ દીપ પુજન અર્ચન વગેરે કરવાનું બાકી રહ્યું હતું તેથી, ઉંચુ જોઇ એકદમ ચુક્યા, અને કબીરને કહેવા લાગ્યા કે “બેટા, હમ સ્નાનાદિક કાર્યો કરને કે લીયે, ગંગાકો જાતે હૈ, તુમકો કથા શ્રવન કરનેકી ઇચ્છા હવે તો બાંઠે. અલી કથાકા પ્રારંભ કરેશે.” કબીરદાસ–ભવભવ હવામી, મેરે મેરે રામજીને બડી નિવૃતિ દી હય,
બડી કૃપા કી હય, યે ગુલામ તે રાતદીન અબ આપ સદ્ગ સમીપ નિવાસ કરેગા. પ્રસાદ લેનેકી રામજી જબ ઇચ્છા હોગી,
તબ ઇશ્વર ઉપર થોડી દેર જાકે પાયગા; પશ્ચાત સત્વર આ જાયગારામાનંદ – બેટા જૈસી તેરી ઈચ્છા! મંદીરમે કિયાં આશ્રમમેં કુત્તા ન ચલા
જાય દેખતે રહના. હમ શાચ નાન કરકે અભી આવત હૈ. આટલું કહી રામાનંદ સ્વામિ વિદાય થયા અને તેમના શિષ્ય આપણું પ્રેમી કબીરદાસ ગુરૂ મહારાજની આજ્ઞા મુજબ, આશ્રમમાં સરત રહે તેવી રીતે આશ્રમની છેક નજીક બાહેર દ્વારપાળની પેઠે પગથીયાં ઉપર બેસી રહ્યા. રવામિ સ્નાન કરીને આવ્યા તે વખતે કથા શ્રવણ કરવા આવનાર પુરવાસીઓ એકઠા થઈ ગયા હતા, અને દરરોજના વખત કરતાં આજે કથાને ઘણીવાર થયેલી જોઈ માહમાંહે તેનું કારણ શું હશે, તે શોધવા લાગ્યા સ્વામિ રામાનંદ તે આવીને આડો પડદો નાંખી પિતાના ઠાકોર મંદિરની સેવા કરવા મંડી પડ્યા. ઠાકરજીને ચડાવવાને ફુલને હાર સાંકડે હેવાથી, ભગવાનના ગળામાં આવી શકતો ન હતો, અને જે પરાણે ઠાકોરજીના ગળામાં હાર પહેરાવે તે ઠાકોરજીનાં માથાપરને મુગટ પડી જાય તેવી તેમને ધાસ્તી લાગતી હતી. રામાનંદ સ્વામિ ભગવાનનાં ગળાંમાં હાર કેવી રીતે આરોપવો તેને વિચાર કરતાં ઠાકોરજી સમીપ ઉભા રહ્યા હતા. દરરોજ કરતાં કથાને વાર ઘણું લાગી હતી, અને ઠાકોર સેવામાં પણ ઉપલાં કારણને લીધે વખત જવા લાગ્યો તે જે લોકો ઘણું અકળાયા. અને કહેવા લાગ્યા કે “સ્વામિજી આજ તે.
,
,
