________________
ઉ૦૦
કબીરજીનાં ખાસ જ.
હતું કે તેમને વનવાસે જવું અને કખ ઉઠાવવું તે તેઓ વનવાસ ભેગવવા ગયા-કારણ કે કબીર કહે છે કે
હને પદારથ હેત હય, બિસર જાત સબ શુદ્ધ
જૈસી લિખી નસીબમેં, તૈસી ઉલક્ત બુદ્ધ
જ્યારે કાંઇ બનવાકાળ હોય છે, ત્યારે માણસ પિતાની અકલ નેહી બેસે છે, અને જેવી તરેહનું બનવાનું હોય તે જ પ્રકારનું કર્મ કરવાને તેને બુદ્ધિ સુઝે છે અને અમુક પરીણામ આવે તેને અનુસરતું જ કાર્ય તે કરે છે. તેથી કબીર કહે છે કે
લિખા શિટે નહી નસીબકા, ગુરૂ કર, ભજ હરિ નામ સિધે માર્ગ નિત ચલ, દયા ધરમ વિશ્રામ.
જ્યારે આપણું (આગલાં) કર્મ પ્રમાણે પરીણામ મુજબ નસીબમાં લખેલું સુખ કે દુઃખ જે આવવાનું હોય તે બન્યા વિના રહેતું નથી, ત્યારે તેની સામે થવામાં કશો ફાયદો નથી, માટે તું ગુરૂ કર, ને તેની પાસે પરમાત્માને કેમ ભજવો તે શિખ; અને સત્યતાને માર્ગે નિત્ય વતી દયાનાં અને ધર્મનાં કાર્યો કરતે રહે, અર્થાત તારા ધર્મ પ્રમાણે તારી ફરજો બજાવતે રહે.
જબ ૨૯ મું. માનિયે કયા–તે કહે સત. માનિયે સબ કછુ સત હય, જો જા કે વહેવાર જન્મ મરણ દેઉ બના, થિર હેય કર બિચાર. સત ગુરૂ સતકા શબ્દ હય, જીને સાત દિયા બતાય જો સતકુ પકડ રહે, તે સતહિ માંહે સમાય.
માનવું શું?—તે કહે કે સત્ય. અર્થ–જે સત્ય અને હંમેશ ટક્નારૂં હોય તે ઉપર શ્રદ્ધા અને ઇતબાર રાખ
જેને જે વહેવાર હોય તેમાં જે સત્ય અને ખરૂં તત્વ હોય તે આપણે
