________________
કબીરજીનાં ખાસ જે.
૨૯ જંત્ર ર૭ મું.
હેઇએ કયા—તે દાસ. હાય રહે જબ દાસ પેહ, તબ સુખ પાવે અંત; દેખ રીત પ્રહાદકી, દેખીયે સબ કથ. દાસ કહાવન કઠણ હય, મેં દાસન કે દાસ
અબ તે એસા હે રહું, કે પાંવ તલકી ઘાસ. થવું શું છે? અને મારે શું કરવું કે જેથી સતિમ સુખ મળે, તે કહે કે, તું દાસ (નેકર) બન. .
જ્યારે માણસ, નેકર સમાન થઈ રહે, ત્યારે તે (મહાન) સુખ કે જેને છેડે જ નથી તે સુખ તેને મળે, જે રીતે પ્રલ્હાદ નેકર બની જગતનું કલ્યાણ કરી સર્વની અંદર પિતાના કંથ અને પરમાત્માને જોઈ શકે તે રીતે જે નકર બને તે પરમાત્માને જોઈ શકે—કબીર કહે છે કે –
પિતાને દાસ કહેવાડવું, એ કામ બહુ મુશકેલ છે; કારણ કે દાસ બનવું અને લોકહીત્કારી થવું, એ માટે માણસે પિતાનું “હું પણું” તદનજ છેડી દેવાનું છે. તેણે તે, જેમ ઘાસ આપણું પગ હેઠળ જ રહે છે તેવા નીચાનમાં (અતી નમ્રતાવાળો) થવું જોઈએ, અને તેમ થાય ત્યારે જ તે પરમાત્માની હજુર જઈ શકે.
જબ ૨૮ મું. હાની ક્યા?તે કહે હનેહાર. અનહાની છે નહિ, હેની હેય સે હેય; રામચંદ્રજી બનકું ગમેં, સુખ અછત દુઃખ હેય.
થવાનું શું? તો કહે કે જે બનવાકાળ હોય તેજ થાય. . અર્થ–નહિ બનવાકાળ જે હોય તે કદીપણ બનવાનું નથી, પણ જે બનવાકાળ હોય તેજ થાય છે અને બનવાનું જ, રામચંદ્રજી મોટા રાજા હેવા છતાં, અને સર્વ પ્રકારનાં સુખ પાસે હોવા છતાં તેમના કર્મમાં બનાવાકાળ
