________________
કબીરજીનાં ખાસ જે.
ગુસ્સે કરી વિષ્ણુજીને લાત મારી તેમાં વિષ્ણુજીનું શું ગયું? સામા ભુગમુનિનાજ પગમાં વાગ્યું, અને અંતે તેમને ભારે પસ્તાવો થે.
મોટાં (દિલનાં) માણસે ત્યારેજ થવાય કે જ્યારે તેનામાં ક્ષમા (સામાને માફ) કરવાની શક્તિ અને મન મોટું હોય, બાકી જેને સેહજે ઉત્પાત થઈ આવે અને ગુસ્સો ચહડે તે માણસ તે નાને (સાંકડાં મનને) જ કહેવાય.
જત્ર ૯ મું. છેડીયે કયા?— કહે અભિમાન. છેડે જબ અભિમાનકે, સુખી ભયા તબ જીવ ભાવે કઈ કછુ કહે, મેરે હૃદય નિજ પિવ. અહન્તા ન આનિયે, જે હરિ સિંહાસન દે, જે દિલ આ દિનતા, તે સાંઈ અપના કર લે.
છોડવું શું? તે કહે તારું અભિમાન છોડી દે. છવ (માણસ) મગરૂરી કરવાનું અને મોટા દેખાડવાનું મુકી દે, ત્યારે જ તે ખર સુખી થાય–કબીર કહે છે કે મોટા દેખાડવાનું આપણે છોડી દીધું, તેથી લકે કાંઇ લે કે આપણું મજાક કરે તે તેની પરવાહ. કરવી નહિ, કારણ કે આપણું હૈયામાં તે ખરે સાહેબ (પરમાત્મા) બેઠેલે છે, એટલે આપણને બીજી દરકાર શા માટે કરવી જોઈયે?
પરમાત્મા તાજ અને તખ્ત આપી રાજગાદી બશે, તે પણ જરાએ મગરૂરી કે હું પણું” કરવું નહિ, પણ જે નમનતાઈ રાખી અને “હું કઈ ચીજ નથી” એ મનમાં ખ્યાલ કરશો તો પરમાત્મા પિતાને કરી લેશે. કારણ કે જ્યાં પિતાને વિચાર ન હોય ત્યાં પરમાત્મા રહેલા હોય પણ જ્યાં પિતાજ વિશે અને “હું અને મારું એવો વિચાર રહેલો હોય ત્યાં અભિમાન આવ્યા કરે છે, અને માણસ પરમાત્માથી દુર જ રહે છે.
