________________
કબીર વાણું.
(૨૭૧). માલા જપું ન કર જપું, મુખમે કહું ને રામ; રામ હમેરા હમકે જપે, મેં બેઠા રહું વિશ્રામ. *
કબીરજી કહે છે કે, હું તે માલેકની જપ, નથી માળાએ કરતો કે નથી હાથે કરતે, કે ન મોહડેથી રામ પુકારતે. મારી જપ કરવાની રીત એ છે કે માળા ચા તીર ફેરવવી પડે જ નહિ કે હાથ હલાવો પડે નહિ, ને મેહડેથી (પણ) “રામ” કરી બોલવું પડે જ નહિ; પણ મારું શરીર ઇદ્ધિઓ અને મન, જે સર્વે મળી હું બને છું, તે બધાં શાંત થઈ, તે મળે નહિં થઈ જાય, ત્યારે આ શરીરમાં જે ભાન બાકી રહે, જે પરમાત્માનો અંશ છે, તે ભાન, પેલાં ભાનને જપે છે ને મળે છે; જે ભાન જગતમાં પસરીને અપરંપાર ખાલી જગામાં રહેલું છે, જે પરમાત્મા યાને “હંમેશગીને હું” છે તે સાથે એકત્ર થઈ જાય છે.
(૨૭). નામ બિસારે દેહકા, જીવ દસા સબ જાય;
જહિ છોડે નામકે, સબહિ લાગે આય. માલેકનું નામ જપતાં જપતાં, શરીરનું ભાન ભુલી જવાય છે, અને જીવ તરીકેની હાલત જતી રહે, એટલે કે હું “લાણો માણસ છું” એવી પિતાની યાદ નહિ રહે, ત્યાર પછી બીજી એવી હાલત આવે કે જ્યારે નામ જપવાનું પણ છુટી જાય, ચાને જપનાર અને પરમાત્મા જુદા છે એ વિચાર નિકળી જાય, ત્યારે જ માણસ વિશ્વરૂપ યાને સર્વરૂપ થઈ પરમાત્મા સાથે એક થઇ જાય.
(૨૭૩) રામ જપે અનુરાગસે, સબ ખ ડાલે ધોય, બિશ્વાસે તે હરિ મિલે, લેહા કંચન હેય.
હૈયાનાં હેતથી જે ઇશ્વરની ભકિત કરો, તે સર્વ દુઃખે મટી જશે અને ઇશ્વર મળશે, એવો પાક ભરેસે રાખી ઈશ્વરની જપ કરવાથી ઇશ્વર જરૂરજ મળે; ને પહેલાં લેહડાં જેવા જે હોય તે પછી તેના જેવા થઈ જશે.
