________________
કબીર વાણી.
(૩૪૩). શરણે રાખે સાઇયાં, પુરે મનકી આસ
એર ન મેરે ચાહિયે, વસંત મિલનકી પ્યાસ. કબીરજી કહે છે કે, ઓ ઇશ્વર તું મને તારા આશરા હેઠળ રાખ, અને મને સાધુપુરૂષે મળ્યા કરતા રહે, જેથી મારા મનની આશાઓ પૂરી પડે, એ સિવાય બીજું કાંઈ હું માંગતો નથી.
(૩૪૪) કલ્પગમે એક નામ હય, દુજા સરૂપ હય સંત,
સાચે મનસે સેવિયે, તો મિટે કરમ અનંત.
આ કલિયુગમાં, કર્મનાં બંધણમાંથી છુટવા માટે માત્ર બે જ રસ્તા છે, ચાને બેજ સાંધન થઇ શકે તેવાં છે, બાકીનાં બધાં લગભગ અશક્ય છે. પહેલું સાધન, નિરતર નામ મરણ બીજું સાધન સાધુઓને સંગ. પાકે ભરેસે રાખીને એ બે સાધન ચાલુ રાખીશું, તે ફરી ફરીને જન્મમરણ આપનારાં ગમે એટલાં કર્મ હશે, તે પણ તે બધાં મટી જશે.
(૩૪૫) મથશ ભાવે દ્વારકા, ભાવે જ જગન્નાથ
સંત સંગત હરિ-ભકિત બિના, કછુ ન આયે હાથ.
મથુરા જા, દ્વારકાં જા, યા તારી મરજી પડે તે જગન્નાથજીનાં દર્શને જા, પણ જ્યાં સુધી તેને સત્ સંગ થશે નહિ, અને તારાં હૈયામાં પરમાત્મા વિષે ભક્તિભાવ ઉપજે નહિ ત્યાં સુધી તારું કાંઈ સાર્થક થવાનું નથી.
(૩૪૬) સંત જહાં સુમરન સદા, આઠે પહર અભૂલ ભર ભર પિ રામરસ, પ્રેમ પિલાયા ફૂલ,
જ્યાં સાધુ પુરૂષ છે ત્યાં ઇશ્વરનું મરણ ચાલુ હોય છે, દિવસનાં આઠ પિહેરમાં તે નામ જરાએ ભુલાતું નથી; ત્યાં ઇશ્વરી રસ ભરપૂર પિવાય છે અને પ્રેમનું પ્યાલું ભરાયેલું જ રહે છે. અર્થાત–સાધુસંતની સંગતમાં રહેવાથી, સાધરણ માણસને ઈશ્વર ઉપર ભકિતભાવ ઉપજ્યા કરે છે.
