________________
૧૫૪
કબીર વાણી.
(૫૦૪)
એક હમારી શિખ સુન, જો તુ... હુવા હય શેખ; કર્કફ્તુ ક્યા કહે, કયા કયા કિયા હય દેખ
તું મેહતાજી થઇને બધાંને શિખામણ દેવા નિત્યેા છે, તેા હું તને એક વાત કહું છું તે તું સાંભળ, કે, “કરૂ' કરૂ...” એવુ` માહડેથી ખેલવાનુ મુકી દે, પણ તેં શું શું કીધું છે તેને વિચાર કર, અને ફરી તેવાં (નઠારાં) કામેા ન થાય, તેની સભાળ રાખ.
(૫૦૫)
જબ તુ આ જગતમે, લેાક હસે તુ' રાય; આયા એસી કરી ના કરે, કે પિછે હસે કાય. જ્યારે તું આ જગતમાં આવ્યા, ચાને જન્મયા, ત્યારે લેાકા ખુશી થયાં
ને હસવા લાગ્યાં, ને તે વેળા તું રડતા હતા, પણ હવે તું એવી કરણીના ના કરતા કે જેથી લોકો તારી પાછળ ચાને મરણ બાદ હસવા બેસે!
(૫૦૬ )
જૈસી કથની મેં કથી, તૈસી કંધે ન કાય; કરણીસે સાહેબ મિલે, થની જુઠી હોય.
જે હું કહું છુ, તેવુ' તને બીજો કાઇ કહેશે નહિ; તે એ છે કે (નેક) કરણીથીજ પરમાત્મા મળે છે, મેહર્ડના ખાલી પટપટારાથી કાંઇ વળતું નથી.
(૫૦૭)
ના કછુ કિયા ના કર શકા, ન કરને જોગ શરીર; કિયા સે। હરિ કિયા, તાતે ભયે ખીર.
ને કશું
પરમાત્મા વિના, આ શરીર (માત્ર) કાંઇ કરી શકયુ નથી, ને કાંઇ કરી શકવાનું નથી, કારણ તેનામાં એવી (કરવાની) શક્તિ ઇંજ નહિ; જે પણ કાંઇ થયુ છે યા થાય છે, તે પરમાત્માથીજ થયલુ હાય છે, અને હું (કબીર) જે પરમાત્માના બંદો થયા છુ' તે પણ પરમાત્માની મેહેરબાનીથીજ. અર્થાત-દુનિયવી વસ્તુઓને ખ્યાલ છેાડી જ્યારે પરમાત્માનેાજ સાથ પકડવાનો
