________________
૨૫૨
કબીર વાણું.
(૮૨૧) સુરાલ તે દલ નહિ, ચંદનકા બન નહિ સબ સમૂદ્ર મતી નહિ, યું હરિજન જગ માંહિ. લશકર કાંઈ સર્વે શુરા પુરૂષનું જ (બનેલું) હોતું નથી, ફક્ત એક્લાં ચંદન (સુખડ)નાં ઝાડથી વન બનેલું હોતું નથી, અને બધાજ દરયામાંથી મોતી નિકળતાં નથી, તેમ જગતમાં હરિજન (ડાકજ) હોય છે.
(૮૨૨) સારા શુશ બહુ મિલે, ઘાયલ મિલે ન કયા ઘાયલ ઘાયલ મિલે, તબ (રામ) ભકિત દ્રઢ હેય.
લડાઈના ઘા ખમ્યા વગરના કહેવાતા શુરવિરે તે ઘણાએ દિસે છે, પણ કઈ ખરે ઘાયલ (શુરવિર) મળતું નથી; જ્યારે ઘાયલને ખરે ઘાયલ પુરૂષ મળે ત્યારેજ પરમાત્મા તરફની તેઓની જાનફેશાની મજબુત થાય.
(૮૨૩) કરદી ધાથ રામકી, કાચા ટિકે ન કેય શિર સેપે સિધા કરે, શુરા કહિયે સોય.
પરમાત્માને મળવાને માર્ગ બહુ કઠણ છે, જેમાં કાચા પુરૂષો ટકી શક્તા નથી; પણ જે પિતાનું માથું આપી ખડે ઉભો રહી લડી શકે તેજ માણસ આગળ વધી શકે છે, અને તેને જ ખરે શુરવિર કહેવો.
(૨૪) પહેલે દાતા મેં ભયા, હરિકે ઍપ શિશ પિછે દાતા હરિ ભયા, કાહ કરૂં બક્ષિશ? કબીર કહે છે કે, પહેલ્લાં હું આપનાર થયો અને મેં મારું માથું પરમાત્માને સોંપ્યું. તે પછી, પરમાત્મા દાતા યાને આપનાર થયા ત્યારે હવે હું તેને શું આપી શકે ?
અર્થાત–તન, મન, સર્વસ્વ પરમાત્માને મેં અર્પણ કરી દીધું એટલે હવે બાકી રહ્યું છું કે તે હું આપું?
