________________
૨૫૪
કબીર વાણી.
(૮૨૮) હરિકા ગુન કઠન હય, ઊંચા બહુ અસ્થ શિર કેટી પગ તલ ધરે, તબ ા પહોચે હથ. ઇશ્વરી ગુણ મેળવે એ બહુ મુશકેલ છે, અને તે એટલે ભારે પ્રગ છે કે તેને વિચાર હોટેથી બેલી શકતાજ નથી, પણ ત્યાં પહોંચવાને માટે
જ્યારે માણસ પોતાનાં કરોડે માથાંઓ પગ નીચે મુકે, યાને પોતાની ખુદને કચડી નાંખે ત્યારે ત્યાં પુગી શકાય છે.
(૮૨૯) ઉંચા તરવર ગગન ફળ, પંખી મુવા સબ જાર;
બહેત શિયાને પચ ગયે, ફળ લાગે પર દૂરએ ઝાડ ઘણું ઉચું છે અને તેનાં ફળ છેક આસમાને લાગેલાં છે, અને તે મેળવવા જતાં પંખીઓ બધાં પુરી કરે છે, ઘણુંક કહેવાતા પંડીત પુરૂષો તે લેવા ગયા, પણ તે ફળ તેઓથી દૂર અને દૂર જ રહ્યું.
(૮૩૦) દૂર ભયા તે કયા ભયા, શિર દે નેડા હોય;
જબલગ શિર સેપે નહિ, ચખ શકે ને કે. કબીર કહે છે કે –તે ફળ ઘણું દુર છે તે શું થયું ? તું જે માથું આપે તે તે તારી આગળ આવે કારણ કે જ્યાં સુધી તું માથું આપે નહિ ત્યાં સુધી તે ચાખી શકાતું નથી.
(૮૩૧) એ રન માંહિ પૈઠ કર, પિછે રહે ન શુર
સાહેબકે સનમૂખ રહે, ધર દે શિશ હજૂર. જે શુરે પુરૂષ પરમાત્માના માર્ગમાં એકવાર દાખલ થયા , પછી તે કદી પણ પાછળ હઠત નથી, પણ પરમાત્માની સમક્ષ ઉભો રહે છે, અને પિતાનું માથું તેના પગ આગળ હાજર કરે છે.
