________________
પરમાત્મા બન્યા પછીની હાલતનું ખ્યાન.
૨૬૭
(૮૬૮) દિપક દેખા જ્ઞાનક, પંખા અપરમ દેવ;
ચાર વેદકે ગમ નહિ, તહાં કબીરા સેવ.
જેને જોવાથીજ સર્વે ભ્રમે અને વાત સમજાઈ જાય છે, તે દિપકને મેં દીઠે; અને કશાં સાથે સરખામણી નહિ થાય એવા પરમાત્મા તરીકે મેં તેને પિછા, અને ચારે વેદે જેની વાત સમજાવી શક્તાં નથી, એવા તે માલેકની સેવામાં હું ખડે રહે.
(૮૬૯) ઐકુથ ઉપર બસત હય, એરા સાહેબ સહ,
જાકે રૂપ ન રેખ હેય, સે અંતર મિલ્યા મોહે. વૈકથની પેલે પાર (જેને જરશ્તીઓમાં ગરોથમાન કહે છે, તેની પેલે પાર) મારે સાહેબ રહે છે, જેને આકાર લીટી કે આકૃતિ કાંઈએ નથી તે પરમાત્મા મને મારાં અંતરમાંજ મળે.
(૮૭૦) હરિ સંપત શિતળ ભયા, મિટા મેહ તન તાપ; નિશ બાસુર સુખ ઉપજા, જબ અંતર પ્રગટ આપ.
આ ઇશ્વરી ખજાને મળે ત્યારે મારા મનને શાંતી થઈ ને દુનિયવી વસ્તુઓ પરની મારી (ખોટી) ભાવના દુર થઈ, મારાં શરીરને લગતી મોહ માયાને તાપ યાને દુર્ગુણો સર્વે નિકળી ગયા, અને જ્યારે પરમાત્મા મારાં અંતઃકરણ (હૈયાં) માં પ્રગટ થયા, ત્યારે જ મને હંમેશનું સુખ પ્રાપ્ત થયું.
(૮૭૧), કબીર! દિલ સાત ભયા, હરિ બેઠા દરધે આય;
જીવ બ્રહ્મા મિલા હુવા, અબ જીવ કહાં ન જાય. કબીર! જ્યારે તારૂં અંતર પવિત્ર થયું ને તારૂં ચકીન પરમાત્માપર મજબુત થયું અને પરમાત્મા જેવું સુખ બીજું નથી એ તને સંપૂર્ણ
