________________
૨૬૮ .
કબીર વાણું. વિશ્વાસ આવે ત્યારે તારો જીવ અને પરમાત્મા એક થયા, અને જીવ એકવાર પરમાત્મા સાથે મળે કે પછી પાછે દુનિયવી વસ્તુ પર ખેંચાવાને નથી.
(૮૭૨) મન સરેવર સુભક જલ, હંસા કેલ કરાય
મુગટા ફળ નિશદિન ચુંગે, અબ ઉડી અંત ન જાય.
સરોવરનાં પાણી સમાન મન શાંત પડે છે ત્યારે તેમાં હંસ પક્ષી રમવા માંડે છે (જીવ ઉંચી હાલતે જઈ પુગે છે) અને ત્યાં તેને રાત ને દિવસ મેતી ફળ ખાવાને મળ્યાથી, તે કદી પણ બાહેર જવા માંગતો નથી, સારાંશ કે પરમાત્મા મળે તેને આખી જહાન મળે ત્યારે બીજી કઈ વસ્તુ માટે તે આતુર હેય?
(૮૭૩) કબીર હમે જબ ગાવતે, તબ હરિજનિયા નહિ
અબ હમ દિલમેં પેખીયા, તબ ગાકુ કછુ નહિ. હું (કબીર) જ્યારે પરમાત્માની તારીફ યાને ભજન (અમ) હેડેથી ગાયા કરતા હતા, ત્યારે પરમાત્માને પિછાણુ હતું નહિ; હવે જ્યારે મેં તેને (પરમાત્માને) મારાં અંતરમાં ઓળખે, ચાને મને પરમાત્મા મળ્યા ત્યારે હવે મને (હેડેથી) ગાવાનું કાંઇ રહ્યું નથી, યાને બાહરની ક્રિયાઓ મારે માટે કરવાની રહી નથી.
(૮૭૪) કુદરત પાયા ખબરસુ, સદગુરૂ દિયા બતાય
ભમરા વલભા કમલસુ, અબ ઉડી અંત ન જાય.
મારા સગુરૂએ મને જ્ઞાન આપ્યું, તે જ્ઞાનથી મને કુદરત વિષેની બધી ખબર થઇ ગઈ, અને જેમ ભમરાને કમળ કુલ મળી જાય ત્યારે તે બીજે ઠેકાણે ભમતો નથી તેમ, જીવને જ્યારે ઉંચ જ્ઞાન મળે છે, ત્યારે તે (દુનિયવી) માયા કે હવસ માટે દરકાર કરતો નથી.
