________________
૨૫
આપભેગ આપે એ ખરે શુરવિર કે?
(૮૨૫) દેખા દેખીસું ચઢે, મર્મ ન જાને કાય;
સાંઈયાં કારણ શિશ , શુરા જાણું સેય.
એક બીજાને જોઈને જે કશું કરવા જાય તે, ખરે ભેદ પામી શકતા નથી, પણ જે કેવળ પરમાત્મા માટેજ પિતાનું માથું અર્પણ કરે તે માણસજ ખરે પરમાથી પુરૂષ છે.
(૮૨૬). શિર સકા ખેલ હય, સે શુરના કામ;
પહેલે મરનાજ આગામે, પિછે કહેના મ. માથાને સટ્ટો રમવો એ ખરા શુરવિર પુરૂષનું જ કાર્ય છે, કારણ કે ત્યાં પહેલાં આગમાં જવા પછી પરમાત્માનું નામ લેવાઈ શકાય છે.
અર્થાત–પરમાત્માને મળવું એ કાંઈ સેહેલું કામ નથી, દરેક પિતાને સ્વાર્થ છોડી દેવાને દ્રઢ ઠરાવ અમલમાં મુકે તેજ એ માર્ગમાં દાખલ થઇ શકાય છે.
(૮૨૭) સાંઈયાં શીત ન પાઈયે, આતો મિલે ન કોય;
કબીર સૈદા રામસું, શિર બિન કબૂ ન હેય. મેહડાંની ખાલી વાતોથી પરમાત્માને મળી શકાતું નથી પણ પરમાત્મા સાથે સાટું કરવું હોય અને પરમાત્માને મળવું હોય તે જ્યાં સુધી સદ્વર્તન રાખી પોતાનું માથું તેને હવાલે કરતો નથી ત્યાંસુધી તેનાથી તેને (પરમાત્માને) પુગાતું નથી.
