________________
૨૬૦
કબીર વાણી.
(૮૪૬) ઇસ તનકા દવલા કરૂં, ખાતી ડાલું જીવ લેહિ સીંચું તેલ પું, કબ મુખ પાવું પીવ.
આ મારાં તનની બત્તી કરું ને તેમાં આ (મારા) જીવને કાકડે બનાવી મેળ, ને તેલને જગે મારું લેહી અંદર સીચું કે જ્યારે મારા પીયુનું (પરમાત્માનું) દર્શન થાય. અર્થાત-ઇઢિઓ અને મન સર્વ પરમાત્માનાજ વિચાર ને વમાસણમાં કબર રાખતા હતા.
(૮૪૭) માંસ ગયા પિંજર રહા, તા ને લાગે કાગ;
સાંઈ અજહુ ન સંભાર્યા, મંદ હમારા ભાગ. (એ વિયોગમાં) મારા શરીરનું માંસ ગળી ગયું, ને હાડપીંજર જેવું થઈ ગયું કે તે ઉપર કાગડા પણ આવીને બેસે નહિં, એટલું છતાં હજી પરમાત્મા મને મળ્યા નહિ એટલે મારું નસીબજ અભાગ્યું.
(૮૪૮) કબીર! હસના દર કર, પોવન પર ધર ચિત બિન રેવે કયું પાઈયે, પિયુ પુરબલા મિત.
ઓ કબીર! પરમાત્માને મળવું તે કાંઈ (સાધારણ) હસવા સરીખું કામ નથી, માટે તું હસવાનું મુકી દે, અને રડવા પર જ ધ્યાન લગાડ, કારણ કે વગર રહેવું, અને ભારે કષ્ટ ભગવ્યા વિના પરમાત્મા મળી શકે નહિ.
(૮૪૯) હસું તો દુઃખ ન બિસરે, રેવું તે બળ ઘટ જાય;
મનકા મનમે બિસરના, જર્યું ધુન કાકુ ખાય. કબીર કહે છે કે હસવાથી દુઃખ ભુલાતું નથી, અને રડ્યા કરું છું તે મારૂં બળ ઘટતું જાય છે. (ત્યારે કરવું શું? તેને પાછો જવાબ આપે છે કે) તું મનમાં અને મનમાં જ બધું વિસરવાની કોશિશ કર, જેમ ચુલામાં બળતું થયા વગર માત્ર ધુમાડાથીજ લાકડું ખવાઈ જાય છે તેમ, દુઃખને દેખાવ બહારથી કર્યા વગર, અંતરમાં જ વિસારી મેલ.
