________________
નસીબ આપણી સાથેજ છે તે બાહેરથી આવતું નથી. ૨૦૭
(૬૭૬) તેરા વેરી કેઈ નહિ, તે વેરી ફયેલ
અપના કિયેલ મિટા લે, ફિર ગલી ગલી કર સહેલ, તારા કઇ શત્રુઓ નથી, પણ તારાં દુઃખનું કારણ તે તારા પિતાના દુર્ગણે છે, જેને તું મારી હટાડ, તે પછી તું જ્યાં જશે ત્યાં તને સુખ મળ્યા કરશે.
(૬૭૭). દુનિયા કહે મેં દોરંગી, પલ પલટી જાઉં, સુખમે જે સે રહે, વાકે દુખી બનાઉં.
આ દુનિયાં દેરંગી છે, જે પળવારમાં ફેરવાઈ જાય છે, અને તે એમ કહે છે કે જે સુખમાં નભરવસ થઈને પડી રહે છે, યાને પરમાત્માને યાદ કરતા નથી, પણ પિતાની મેજમાં ચકચુર રહે છે, તેને હું દુઃખી બનાવું છું.
(૬૭૮) કબીર! ઘટીમે રામ હય, રજક મત છવ સાથ; કહાં ચારા મનુષ્યકા, કલમ ધનીકે હાથ?
એ કબીર ? પરમાત્મા આ શરીરમાં રહેલા છે, ને તેની સાથેજ આપણું રજક, મરણ ને જીવન રહેલું છે, અને જ્યારે તે સાહેબના હાથમાં આપણું નસીબ (લખવાનું) રહેલું છે, તે પછી આપણ માનવીને શું ઈલાજ ?
(૬૭૯) આતાલ જા પાતાલ જા, કે ફેડ જા બ્રહ્મદ; કહે કબીર ના મિટે, દેહ ધરેકા દંડ.
ગમે તે આતાલ યા પાતાલમાં ભરાઈ જા, યા આખું બ્રહ્માંદ ફેડીને બાહેર નિકળે, તે પણ કબીર કહે છે કે, આ દેહ ધારણ કરવાને જે દંડ છે
