________________
આપ-લેગ વિષે.
(૮૧૨) સુરે ચઢે સંચાગકે, બાનાં પહેલા અનેક
સાંઈયાં કે મુખ સામને, મુવાજ કે એક કહેવાતા શુરવિર પુરૂષ તરેહવાર હથિયાર સજીને લડાઈ કરવા ચહડી જાય છે ખરા, પણ ધણીની સામે (લડતાં લડતાં) મુવો હોય એ (ખરે શુરવિર) તે કોઈકજ હોય છે.
અર્થાત-જેમ સિપાહ બચ્ચાઓ લડાઈ કરવા જાય છે, પણ જ્યારે ત્યાં જીવ જવાની વાત આવે છે ત્યારે સર્વ પિતાને બચાવવાની કોશિશ કરે છે અને કેઈકજ એ માને પૂત હોય છે કે જે પોતાના માલેકને ખાતર જીવ આપી દે છે, તેમ જેઓ પરમાત્માના માર્ગમાં દાખલ થવા માંગે છે યાને દુનિયવી લેભ લાલચ ઉપર ફત્તેહ મેળવી મિનઈ માર્ગમાં જાય છે તેમાંથી કેઈકજ એ બહાદુર નર હોય છે કે જે દુનિયવી હરેક પ્રકારના લેભલાલચ-હવસ છોડી છેલ્લી ઘડી સુધી ટકી રહે છે અને નેકી માટે આપભેગ આપવા અને પિતા ઉપર ગમે એવું દુખ આવે અને મરણ નિપજે તે પણ ખુશીથી સહન કરવા તૈયાર હોય.
(૧૩) સુરા સેહિ જાનીયે, લડે ધનીક હેત; પુરા પુરજા હે રહે, તેઉ ન છોડે ખેત.
ખરે શુરો તે તેજ ગણાય કે જે પિતાના માલેકને (પરમાત્માના) ચાહને ખાતર જ લડતે હોય અને નહિ કે પોતાના સ્વાર્થ માટે, અને જે તેમ (પરમાત્માને ખાતર) લડતો હોય તે પિતાનાં શરીરના કકડે કકડા થઈ જાય તે પણ લડાઇનું મેદાન કદી છેડતો નથી.
