________________
૨૪૮
કબીર વાણી.
(૮૧૧). જબલગ જાતા જાતક, તબલગ ભગત ન હોય; નાતા તેરે હરિ ભજે, જગત કહાવે સે.
માણસનાં મનમાં નાતજાતના તફાવતને વિચાર રહેલું હોય ત્યાં સુધી તેનાથી ભગત થઈ શકાતું નથી, પણ જ્યારે તેને એ ખ્યાલ જ રહે અને સર્વ માણસેને, જનાવરોને અને સર્વેને એકસરખી નજરથી જુવે, ત્યારે જ તે ખરે (પરમાત્માને પ્રેમ) ભગત થયો છે એમ કહેવાય.
અર્થાત-જ્યાં સુધી માણસને પિતા વિષે અથવા પિતાની નાત વિષે વધુ લાગણી થાય અને પિતાની વરણુ ઉંચી ને બીજી ઉતરતી એ ખ્યાલ રહેલો હોય તે માણસથી પરમાત્માને પૂરે ભગત થઈ શકાતું નથી. પણ કુલ સૃષ્ટિની પેદાશને તે એક સમાન ચહાત થાય, અને સર્વમાં પરમાત્માજ રહેલો છે એવું ભાન તેને થાય, દરેક જાનદાર અથવા કહેવાતી બિનજાનદાર પેદાશને એકસરખે અથવા કહો કે પાતા સમાન ચહાતો થાય, ત્યારે જ તે પરમાત્માને ખરે ભગત થયું છે અને પરમાત્મા સાથે એક્તાઈ મેળવી છે એમ કહેવાય.
