________________
અહંકાર વિષે.
(૭૦૮) કિયા કરાયા સબ ગયા. જબ સાચા અહંકાર કેટ કરમ લાગે રહે, એક અહંકારકી લાર.
જ્યારે માણસને અહંકાર આવે છે, અને પોતે ઘણે ભેટે છે એ “હુંપણને” ભાસ વધી જાય છે ત્યારે તેનું કીધેલું કારવેલું બધું ધુલ મળી જાય છે, કારણ અહંકાર એ બુરો છે, કે તેનાથી માણસ કરેડે પાપ કરે છે, અને પાપથી તેને નાશ થાય છે.
(૭૦૯) અહના ન આનિયે, જે હરિ સિંહાસન દે,
જે દિલ રાખે દિનતા, સાંઈ અપના કર લે. તેથી કબીર કહે છે કે, અગર પરમાત્મા રાજગાદી આપી તને રાજા બનાવે તેપણ તું કદી મગરૂર થતે ના, પણ જે તું નમનતાઈ રાખશે તે પરમાત્મા પણ તારો થઈ જશે, યાને પરમાત્મા તને પિતાને કરી લેશે.
(૭૧૦) લઘુતાઇએ પ્રભુતાઈ હય, પ્રભુતાઇસે પ્રભુ દૂર કિડી હે મિસરી ચુંગે, હાથી સિર ડારે પૂર. નમનતામાં જ મોટાઈ સમાયેલી છે, જ્યારે મોટાઈ દેખાડયાથી યાને “હું છું” એ ગર્વ રાખ્યાથી, માણસ પરમાત્માથી દુર થતું જાય છે. દાખલા તરીકે, કિડી જમીન પર હોવાથી તે ખાંડને ઉંચકી શકે છે, જ્યારે હાથી ઉંચો હોવાથી પિતાને માથે, ખાંડને બદલે ધુળજ નાંખ્યા કરે છે.
