________________
કબીર વાણું.
(૬૩૦). સાહેબ મેરે મુકે, લુખી રોટી દે,
ભાછ માંગત મેં ડરૂં, કે લુખી છિન ન લે. કબીર કહે છે કે, ઓ પરમાત્મા, મને લુખી જેટલીજ આપ્યા કર, તે ઉપર ભાજી મને જોઈતી નથી, અને તે માંગતાં બીહું છું કે રખેને સુકી જેટલી પણ જતી રહે, અર્થાત-માણસે સાદી સુખવાસી જીદગી માટેજ કાળજી રાખવી, કારણ કે વધુ માંગતાં આપણને વધારે જંજાળ ભોગવવી પડે છે.
. (૬૩૧) સાત ગાંઠ ગેપિનકી, મનમાં ન રાખે શંક; નામ અમલ માતા રહે, ગણે ઇંદ્રક કિ.
જે ખર સંતોષી છે અને જેનું મન ઇશ્વર સિવાય બીજા કશાને માંગતું નથી, તે માણસ માટે કબીર કહે છે, કે તેનાં આંગ ઉપર માત્ર લંગટી હેય અને તેને પણ સાત ઠિગરાં મારેલાં હોય છતાં, તે પિતાનાં મનમાં એટલે સંતોષી હોય છે કે ઇદ્ર જેવા રાજાને તો પોતાથી ગરીબ સમજે છે, એટલે કે ઇંદ્રનાં રાજપાતથી પણ તે લલચાતો નથી.
(
)
