________________
બધાથી ઇશ્વરને ભગત (સાધુ) થવાતું નથી. ૧૧૩ ફેલાયેલું રહે છે, તે, એ પ્રવાહને, જેઓની સૂમિ દ્રષ્ટિ ઉઘડી હોય તેઓ જોઇ શકે છે, અને તેના જુદા જુદા રંગે જઈને, જેઓ ગુપ્ત જ્ઞાનના અધિકરી થયા છે, તેઓ સામાં માણસની બધી ખાસ્યત પારખી શકે છે.)
(૩૭૬) આપા તજ હરિને ભજે, નખશિખ તેજે બિકાર;
જબ જીવનસૅ નિરવેર, સાધ મતા હય સાર. જેઓનું “હું પણું” નિકળી ગયું છે યાને જેઓને પિતા વિષે કાંઈ વિચાર કે માંગવું નથી, પણ જેઓને બધે પ્રેમ પરમેશ્વર તરફ હોય છે, જેઓના સઘળા વિકારે ને જુસ્સાઓ જતા રહ્યા છે, અને જેઓ, કુળ જાનદાર કે (દેખઈતી) નિર્જીવ પેદાશને એકસરખા પ્રેમની નજરથી જુએ છે, તેઓજ ખરા સાધુ પુરૂષ છે.
(૩૭૭) ખે સમે રામ હય, એકહિ રસ ભરપૂર જે ઉખતે સબ બના, ચિની સર ચૂર, સર્વ એકજ રસથી ભરપૂર છે યાને સર્વમાં ઇશ્વર રહેલો છે એવું તું જતાં શિખ; કારણ કે જેમ ગેળ, શાકર અને એવી દરેક મિઠી વસ્તુઓ શેરડીના રસથીજ બનેલી હોય છે, તેમ દરેક આકાર કે શરીરમાં પરમાત્માને અંશજ રહેલો છે, ત્યારે તેની હસ્તિજ ઇશ્વરથી છે, જે સાધુપુરૂષોએ અનુભવ્યું હોય છે.
(૩૭૮) જબ લગ જાતા જાતકા, તગ લગ ભગત ન હોય; નાતા તેરે હરિ ભજે, ભગત કહાવે સોય.
જ્યાં સુધી નાત-જાતને તફાવત રાખે, મારી જાત ઉંચી એ “હુંપણું”ને ભાસ નિચલાં મનમાં થયા કરે, ત્યાં સુધી ભકત થવાતું નથી, જ્યારે એ દ્વૈતપણું નિકળી જાય અને ઈશ્વરને એક સરખો દરેકમાં જોય, એવું ઊંચું ભાન થાય ત્યારે જ તે ઈશ્વરને ખરે ભક્ત કહેવાય.
