________________
૧૩૮
કબીર વાણી.
(૪૫૧)
હૈ મન હરિ ચરણે ચલા, માયા સાહસે. ટ; એ હદ માંહિ ઘર કિયા, કાળ રહા શિર કુટ.
કબીર કહે છે કે-એજ રીતે મારૂ મન દુનિયાની માયામાંથી છૂટું થયું છે, તે હવે પરમાત્માના ચરણેજ જઇ રહ્યું છે, ને હદમાંથી ાડીને, બેહુદમાં પેાતાને વાસા કીધા છે ચાને પરમાત્મામાં કીધે છે, તે ોઇને જમરાજા પેાતાનું માથું ફુટવા પડયા છે, કે હવે શિકાર હાથમાંથી ગયા, કારણ કે હું તેા જન્મ-મરણની પેલે પાર ગયા.
(૪૫૨ )
ચૈ મન થાકી ચીર ભયા, પગ અન ચલે ન પંથ; એકજ અક્ષર અલેખકા, થાકે કાઢી ગ્રંથ.
એ મન વિષય વાસનાઓથી ઉપજતાં દુઃખા ખમી ખમીને, મેાજ માહની ઇચ્છા કરતું હવે અટક્યું છે. વિષયામાં સુખ છે, એવી એની આગળી ખાત્રી જતી રહી છે, તેથી હવે તે વિષયાના વિચાર કરતું નથી. હવે એ મન પરમાત્માને મળવાનુ “કાર” રૂપી એકાક્ષરી મત્ર જપવા પડ્યું છે, કે જે મંત્રનાં ફળ આગળ કરેડા ગ્રંથ ભણ્યાનું ફળ બિશાદ વગરનું છે.
66
(૪૫૩)
મેરા મન સુમરે રામા, મનસે રામ સમાય; મનહિ જખ રામ હે રહા, તેા શિશ નમાવું કાય?
મારૂ મન હવે તે પરમાત્માનેજ યાદ કરે છે અને તેમાં પરમાત્માના વિચારજ રહેલા છે, ને ખીજો કોઇ વિચાર રહ્યા નથી, મન પરમાત્મારૂપ થયુ છે, અને એ પ્રમાણે જ્યારે મન પેાતેજ પરમાત્મારૂપ બની ગયું છે, ત્યારે હું મસ્તક કાણુને નમાલું?
