________________
કબીર વાણું. અને વિચારેનું મનમાંથી જતું રહેવું, તેઓ ખેટાં છે એ અભાવ થવો, એ બધું માણસ જ્યારે પુરે ભાગ્યશાળી થાય, ત્યારેજ થઈ શકે છે.
(૩૧) ગુરૂ લાગા તબ જાનીયે, મિટે મેહ તન તાપ;
હરખ શેકે દાજે નહિ, તબ હર આપે આપ. ઈદ્વિઓને મન ગમતી વસ્તુઓ ઉપર ઝીપલાવવાની ટેવ જતી રહે ત્યારે જ ગુરૂની ભેટ થઈ છે એમ સમજવું; અને જ્યારે હરખ અને શેક બને ચાલ્યાં જાય, એટલે સુખ અને દુઃખ બને વેળાએ મન એક સરખી સ્થિતિમાં રહી શાંત થાય ત્યારે તને આપમેળે ઈશ્વરની મુલાકાત થઈ જશે અથવા તું પોતે ઇશ્વર સ્વરૂપ થઈ જશે.
(૩૧૩) કાન કુકા ગુરૂ હદકા, બેહદકા ગુરૂ નહિ,
બેહદકા સદગુરૂ હય, સચ કરે મન માંહિ.
ચેલાને કાન આગળ આવી ધીમેથી એક મંત્ર જે ગુરૂ શિખવે છે, તે આકારવાળા ઇશ્વરની મુલાકાત કરાવનારે ગુરૂ છે, તે નિરાકાર ઇશ્વરની મુલાકાત કરાવી શકતો નથી, ને તે સર્ણરૂ કહેવાય નહીં, જે સશુરૂ કહેવાય તે તે નિરાકાર ઇશ્વરની મુલાકાત કરાવે એ સર્વેએ યાદ રાખવું.
(૩૧૪) ગુરૂ ભી શિષ્ય લાલચી, દેને ખેલે દાવ . ને બુડે બાપડે બેક પથ્થરકી નાવ.
ગુરૂ અગ્ય ને શિષ્ય અગ; ગુરૂ પૈસાને લેભી ને શિષ્ય ઈશ્વરને લભી. પછી બને એક બીજાને ભેળવવા જાય, તે પથ્થરની હોડીમાં બેસવાથી જેમ ડુબી જાય, તેમ નાશ પામી જાય.
