________________
૯૨
કબીર વાણી.
(૩૦૫)
ગુરૂ ગોવિંદ એક હય, દુજા હુય કાર; તખ પાવે દિદાર.
આપા મેઢ જીવત ભરે,
ગુરૂ અને ઇશ્વર એકજ છે. ગુરૂની ભકિત કરવી તે ઇશ્વરનીજ ભકિત કીધી ગણાય, પ્રણવ જપવા, દેહ ભાંન ખેાહવુ, ને જીવતાં જીવત મરવું, એટલું બજાવશે। તા સાક્ષાત પરમાત્માનાં દર્શન થશેજ.
(૩૦૬)
જમ દ્વારે જમદૂત મિલે, કરત ખેંચાતાંન; ઉનસે કછુ ન છુટતે, ફરતા ચારે ખાંન.
ગયા ભવમાં તું મરવા પડતા હતા, ત્યારે તને જમના હતા ખેચી તાણીને લઇ જતા હતા, ને તેઓનાં હાથમાંથી તું છુટી શકતા નહિ હતા. તેઓ તને પકડી લઇ જતા હતા તે પછી કોઇ વાર તું માણસ થઇ, ને કોઇ વાર કોઇ પશુ પક્ષી થઇ, વળી કાઇ વાર તા તું કાઇ વનસ્પતી સ્વરૂપ, ને કાઇ વાર તેા તું કોઇ ધાતુરૂપ પકડીને પાછા આ દુનિયામાં અવતરતા હતા. એમ આ જન્મની અગાઉના જન્મામાં આ ચાર જાતની દેàામાં તું ભટકયા કરતા હતા.
(3019)
ચાર ખાંનમે ભરમતે, થ્રૂ ન લેતે પાર; સેા તાકા ફેરા મિટા, સદ્ગુરૂકા ઉપકાર.
ચાર જાતની દેહેામાં તું ભટકયા કરતા હતા, ને તારાં ભટકવાને કાંઇ છેડા દેખાતા નહિ હતા. પણ હવે તારૂં ભટકવાનુ ગયું છે, સદ્ગુરૂએ તને પૂનરજન્મમાંથી ઉગાર્યો છે, ને એ તેને તારા ઉપર મેટો ઉપર યે છે.
