________________
કબીર વાણી.
(૧૬૨) પરમેન ધમતિ રહે ગઈ, બુજ ગયે અંગાર;
એહરન બકા રહે ગયા, જખ ઉઠ ચલા લેહાર. ધમણ ચાલતું બંધ પડે છે ત્યારે ભઠ્ઠીમાને અગ્નિ બુરાઈ જાય છે, અને જ્યારે લુહાર ધમણ મુકીને ચાલતે થાય છે, ત્યારે એરણ ઉપર ઠબકે પડવાનું કામ બંધ પડે છે તેમજ, જીવ શરીર છોડી ચાલતે થયે કે તે શરીર નકામું થઈ પડે છે.
(૧૬૩) કાચી કાયા મન અસ્થિર, થિર થિર કામ કરત;
જયું ક્યું નર નિધહક હિરે, હું હું કાલ હસંત.
આ શરીર કાચું છે, મન ભમતું છે અને હર પળે તે કોઈ ને કાંઇ બહેરની વસ્તુઓ તરફજ દેડતું હોય છે. જેથી માણસનું (ઈશ્વરને પીછાણવાનું) કાર્ય ઘણુંજ ધીમું ચાલે છે પણ જેમ જેમ તે માટે માણસ નફકરો થઈ ફરે છે, તેમ તેમ કાળ તેને માટે હસે છે, યાને કાળના હાથમાં સેહલાઈથી તે સપડાયા કરે છે.
" (૧૬૪) કાળ હમારે સંગ રહે, તૈસી જતનકી આસ, દિન દશ રામ સંભાર લે જબલગ પિંજર પાસ. કાળ આપણે સાથેજ રહેલો છે ચાને મરણ તો નીપજવાનું છેજ ત્યારે શરીર હમેશાં જળવાઇ રહેશે એવી આશા તે કેવી કરવી? માટે હું કબીર તને કહું છું કે એ શરીર તારે સ્વાધીન છે એટલાં તું ઇશ્વરને યાદ કરી, તારું કામ કરી લે.
(૧૬૫) પાવ પલકકી ખબર નહિં, કરે કાલ સાજ, * કાળ અચાનક ઝડપેગા જમું તીતરકે બાજ.
પા ઘડીની પણ ખબર નથી કે શું થશે? ત્યારે આવતી કાલે શું પેહરીશ, શું ખાઈશ, તેની તૈયારી શા માટે કરવા બેઠે છે? જેમ બાજ પક્ષિ તિતરને
