________________
૪
કબીર વાણી.
(૨૦૯)
આસુર સુખ ન રૈન સુખ, ન સુખ પ ન છાંય, કે સુખ શરણે રામકે, કે સુખ સંતા માંય,
આ સ'સારમાં તે નથી દિવસે સુખ, કે નથી રાત્રે; નથી સુખ તડકામાં કે નથી છાંચડે, સુખ કે મળતું નથી; ખરૂ' સુખ પરમાત્માને તન મન અણુ કરવામાં હેાય છે અથવા સાધુસંત પુરૂષોના સમાગમમાં સુખ મળે છે.
(૨૧૦)
સ્વર્ગ મૃત્યુ પાતાળમે, પૂર તિન સુષ ખેંચ, સુખ સાહેબકે ભજનસૈ, એર સંતનકે સાંય. સ્વર્ગ, પાતાળ, અને મૃત્યુલોક અર્થાત આ ખાકી દુનિયા એ ત્રણેમાં પુરૂં સુખ નથી મળતું; ખરૂ સુખ ઇશ્વરનું ભજન કરવામાં કે સાધુ પુરૂષામાં રહેલુ છે.
(૨૧૧)
સંપત્ત દેખ નવ હખિયે, બિપત્ત દેખ મત રોય; સંપત્ત હય તહાં પિત્ત હય, કર્યાં કરે સો હાય.
ધન દોલત જોઇ તું ના હરખા, અને દરિદ્રતા યાને ગરીબાઇ જોઇ હું વિલાપ ના કર; કારણ કે જ્યાં દુનિયવી સપતિએ છે ત્યાં દુ:ખ પણ હાજર છેજ, કારણ કે એ સ માલેકની મરજી પ્રમાણે અને તેનાં કાયદા મુજબ થયા કરે છે.
(૨૧૨ )
લક્ષ્મી કહે એ નિત નવી, કિસકી ન પૂરી આશ; તને સિંહાસન ચઢ ચલે, તિને ગયે નિરાશ
લક્ષ્મી કહે છે કે, હું તેા રાજ નવીજ કહેવાઉં છું, મારાથી કોઇની પણ આશા પૂરેપૂરી બર લાવી શકાતી નથી, કારણ કે હું હંમેશાં એકનીજ પાસે રહી શકતી નથી; ધણાં લોકોએ મારાથી રાજગાદી મેળવી છે, પણ આખરે તે છેડી ચાલ્યા ગયા છે, અને ઘણાકા બિચારા નિરાશ થઇ મરણ પામ્યા છે.
