________________
સંસારમાં ખરું સુખ છેજ નહિ.
(૧૩) સંપત્ત તે હરિ મિલન, પિત્ત રામ બિયેગ;
સંપત્ત પિત્ત રામ કહા, મન કહે સખ લેગ. કબીરછ કહે છે કે, ખરી સંપતિ ઇશ્વરની મુલાકાતમાં છે, તે ખરૂં દુઃખ તેનાથી દુર રેહવામાંજ છે, મારી (કબીરની) સંપતિ અને વિપતી ઇશ્વરજ છે, યાને સુખ-દુઃખ હું તે ઇશ્વરમાંજ રહેલું સમજું છું, જ્યારે દુનિયાનાં કે કોઈ બીજી વસ્તુઓમાં સુખ-દુઃખ રહેલાં છે એવું માને છે.
(૨૧૪) હમ જાને થે ખાયગે, બહુત જમા કયો માલ
જવુંક હું રહે ગયા, પકડ ગયા છે કાલ. મેં તે જાણ્યું કે ઘણુ સરખી માલમતા એકઠી કરીશ તે પછી બેઠો બેઠો ખાઈશ પણ કાળે આવીને મને તે પકડી લીધે એટલે તે બધું ત્યાંનું ત્યાં રહી ગયું–
(૨૧૫) ધન એસા સચિવે, જે ધન માગે ;
ge માંથે ગઠરી, જાત ન દેખા કેય. માટે કબીરજી કહે છે કે, તું એવું ધન (નેકી-નીતિ) મેળવ કે જે હંમેશાં સચવાઇ રહે ને જે તારી આગળ આગળ ચાલતું રહે, કારણ કે દુનિયવી માલમતાની ગાંસડી કઈ મૂર્ખ માથે ઉપાડીને ગયા હોય એવું , કેઈએ દીઠું નથી.
(૨૧૬). સુખકે માથે સિલ પહે, હરિ હીર જય;
અલિહારી આ દુખકી, કે પળ પળ રામ સંભરાય. દુનિયવી સુખ ઉપર ઢાંકણવાળે, કારણ તેથી માણસનાં હૈયાંમાંથી ઇશ્વર જતા રહે છે, અને ઈશ્વરને બદલે તેનાં હૈયાંમાં પૈસાને જ વાસે રહે છે, તેથી
કબીરજી કહે છે માણસને દુઃખજ આવેલું ભલું કે ત્યારે જ તે પળેપળ ઇશ્વરને || યાદ કરતો થાય છે.
