________________
સંસારમાં ખરૂં સુખ છેજ નહિ.
(૨૦૫)
જળતી આઈ વાદલી, બરખન લાગા અંગાર, દાઝત હય સંસાર.
ઉઠ કબીરા દ્વાર જા,
ખળતુ' વાદળ આવ્યું છે ને તે માંહેથી અગ્નિના વરસાદ પડવા લાગ્યા છે, જેથી સંસારનાં બધાં લેાકા દાઝી મરે છે, માટે એ કખીર! તું ઉઠે, ને તેની મદદે દોડી જા.
(૨૦૬)
સંસાર સારા સુખ દુઃખી, ખાવે આર રાવે, દાસ ખીરા ચુ' દુ:ખી, ગાવે આર રાવે
સંસારનાં બધાં લોકો એક માજીએ ખાય છે, પીયે છે, ને બીજી ખાજું રડતાં જાય, જેથી હું કખીર (ઇશ્વરના દાસ) દુ:ખી થાઉં છું ને માલેકની ભકિત કરી માંગુ છું કે તેઓનાં દુ:ખનું નિવારણ થાય.
(૨૦૭)
સુખિયા હુંતમે ફ્રિ' સુખિયા મિલે ન કાય; જે કે આગે દુઃખ કહું, સા પહેલા ઉઠે રાય.
કોઇક સુખિયા મળે એવું હું શોધતા ક્રૂ' છું', પણ મને તેા કાઇ સુખી હાય એવા માણસ મળતાજ નથી. કારણ કે જેની પાસે દુઃખની વાત કરૂ છુ, કે તે પહેલાં પેાતાનું દુઃખ રડવા બેસે છે.
૬૩
(૨૦૮ )
જે કા આગે એક કર્યું, સા કહે એમિસ; એકહિંસે મેં દાઝયા, તા કહાં કાઢું. મિસ.
જેને એક દુઃખની વાત કહુ છુ, તે તે પેાતાનાં એકવિસ દુઃખા મને કહી સમાવે છે, પણ જ્યારે એક દુ:ખથી, કખીરજી કહે છે કે, હું એટલા દાઝી ગયા, તે તેનાં અનેક દુઃખો કેમ ટાળવાં?
