________________
કબીર વાણી.
(૧૫૪). પાત કરતા શું કહે, સુન તરવર ખતરાય;
અબકે બિછુરે કહાં મિલેંગે, દૂર પડે ને જાય? પાતરાઓ ઝાડપરથી ઝરી પડતાં એમ બેલે છે કે, આ વનના રાજા, તારાથી હમે છુટાં થઈએ છીએ, તે પાછાં જ્યાં સાથે મળશું? હમે તારાથી દર પડી જઇશું.
(૧૫૫) ફિર તરવરબી યુ કહે, સુને પાત એક ખાત;
સઇયાં ઐસી સરજીયાં, એક આવત એક જાત.
ત્યારે ઝાડ જવાબ આપે છે કે ઓ પાતરાં, તું મારી એક વાત સાંભળ; ઇશ્વરે એવું સરક્યું છે કે એક આવે ને એક જાય.
(૧૫૬) માલી આવત દેખકે, કળીએ કરી પુકાર ફૂલ ફૂલ તું ચુંબ લહે, કલ હમારી બાર. માળીને આવતાં જોઈ ઝાડની ડાળીઓ પિકાર કરે છે કે એ માળી, આજે ખિલેલાં ફૂલેને તું તેડી લઈ જા, કાલે હમારે વારે આવશે.
(૧૫૭). ચક્રિ ફિરતી દેખકે, દિયા કબીરા રે; કે પુંઠ બિય આયકે, સાબેત ગયા ને કેય.
એ રીતે, આ કાળનાં ચકને બધે ફરતું જેઇ, કબીરજી રડવા લાગ્યા ને કહ્યું કે જેમ ઘંટીનાં બે પડની વચ્ચે અનાજના જે દાણું આવે છે તેમને કોઈ પણ દાણે આખો રહી જવા પામતો નથી, તેમ આ કાળનાં સપાટામાંથી કોઈ પણ સલામત જવા પામતું નથી.
