________________
ઇશ્વરને આશરો લે, તે માયા છુટે.
૪૭
(૧૪૫) કબીર! જુગકી કયા કહું, ભવજળ ડુબે દાસ,
પાર બ્રા પતિ છાંડકે, કરે દુનિકી આસ.
એ કબીર! આ કળજુગની શું વાત કહું? સર્વ એ માયાના મહાસાગરમાં ડુબી જાય છે; ખરે પરબ્રહ્મ યાને ઇશ્વર જે કુળ જગતને ઘણું છે તેને છેડી દુનિયાની આશા રાખે તે કેમ બચી શકે?
(૧૪) કબીર! એ સંસાર, સમજાવું કંઇ બાર;
પુછજ પકડે ભેંસ, ઉતરા ચાહે પાર.
હું (કબીર) આ સંસારનાં લોકોને ઘણી વખત સમજાવું છું, કે તમે ભેંસનું પુછડું પકડીને પાર ઉતરવા માગે તે કેમ બની શકે ?
. (૧૪૭) જે તું પતા હય કંધ, નિકસેગ કર્યું અંધ? માયા મદ તોકું ચઢ, મત ભુલે મત મંદ.
હે આંધળા માણસ, તું માયાના વિષયમાં ફસાયલે છે તેમાંથી હવે તું કેમ નિકળી શકશે? કારણ કે તને માયાને મદ (કેફ) ચઢેલે છે, અને તું બુદ્ધિહીન થઈ ગયું છે!
(૧૪૮)
માયા અહિ હય ઠાકની, કરે કાલકી , કેઇ એક હરિજન ઉબર, પાર બ્રહ્મકી એટ.
માયા એવી મેટી ડાકણ છે કે તે બધાને કાળનાં હાથમાં સપડાવ્યા કરે છે, જેના સપાટામાંથી માત્ર હરિજન જેણે પરમેશ્વરનેજ આશરે પકડે તેજ બચવા પામે છે.
