________________
જિદ્દી છોકરો
શું થયું? નથી માનતો.” ‘તમે બરાબર કહ્યું નહીં હોય.”
માયાએ જવાબ ન આપ્યો. સાડી સરખી જ પહેરાઈ હતી છતાં ખભા ફરતી જરા વધારે ખેંચી. નેમચંદ શેઠ પ્રત્યે એને ઘરનાં બાકીનાં બધાં માણસોની જેમ જ અહોભાવ અને આદર હતાં પણ આ સંજોગોમાં સસરાની આજ્ઞા પાળવાનું સહેલું નહોતું. તે છતાં એ ધીરેથી બોલી, “કહી જોઉં ફરી એક વાર
હં... જુઓ.'
માયા ઢીલાં પગલાં માંડતી પોતાના ઓરડા તરફ ગઈ. આવે પ્રસંગે પણ મિટિંગોમાં ગૂંચવાઈ રહેલા શ્રીપાલ પ્રત્યેનો એનો ધૂંધવાટ કાઢવાનું એક જ સાધન હતું પણ આખો વખત “વ્યસ્ત હૈ વ્યસ્ત હૈ'ના શુકસંદેશથી જરાયે આગળ ન વધતા ટેલિફોનને તિરસ્કારથી જરાક હડસેલીને એ આગળ ચાલી. એના મનમાં બીક હતી, વિરેન નહીં માને તો શું થશે ?
વિરેનનો ઓરડો સાફસૂફ અને સરસ સજાવેલો રાખવાના એના બધા પ્રયત્નો કાયમ નિષ્ફળ જ જતા. જ્યાં જુઓ ત્યાં ચોપડીઓ ને ચોપડીઓ ! બબ્બે કબાટ કરાવ્યાં હતાં તોયે આખા ટેબલ પર, ખુરસીઓ પર, બારીની પાળ પર જ્યાં જ્યાં મૂકી શકાય ત્યાં તે ન જ મૂકવી જોઈએ ત્યાં પણ નરી ચોપડીઓ જ પથરાયેલી હતી. “આમાં ને આમાં જ એનું મગજ ભમી ગયું છે.' એના મનમાં વિચાર આવ્યો, પણ એ જાણતી હતી, વકીલોને તો રાતદિવસ વાંચવાનું હોય જ.
ધીરુબહેન પટેલ
