________________
૧૫૪
[ જિનપાસના બચાવ, મને આ દુખમાંથી છોડાવ” એ રીતે બેલે છે ખરા, પણ એ કાંઈ નામ-સ્મરણ કર્યું કહેવાય નહિ, કરવું પડયું કહેવાય. એથી અચુક લાભ તે થાય જ છે, પણ-ખરૂં નામ-સ્મરણ તે ત્યારે જ કર્યું કહેવાય કે
જ્યારે પિતાનું લક્ષ પ્રભુમાં જોડવાના ઉદ્દેશથી તેનું નામ વારંવાર રટવામાં આવે.
કબીર સાહેબ એક મહાન સંત પુરુષ હતા. તેમણે પિતાની વેધક વાણીમાં કહ્યું છે કે
सुमिरन से सुख होत है, सुमिरन से दुःख जाय । कहै कबीर सुमिरन किये, साई मांहि समाय ।।
“નામ-સ્મરણથી સુખ એટલે નિજસ્વરૂપાનંદની પ્રાપ્તિ થાય છે અને દુઃખ એટલે જન્મ, જરા તથા મરણને નાશ થાય છે. કબીર કહે છે કે સાંઈનું–ભગવાનનું નામ
સ્મરવાથી છેવટે તેમાં ભળી જવાય છે.” । सुमिरन की सुधियों करो, ज्यों गागर पनिहारी । __ हालै डोलै सुरति में, कहैं कबीर विचारी।
કબીર ઘણે વિચાર કરીને-ઘણો અનુભવ મેળવીને કહે છે કે હું હંસજન! અર્થાત્ મુમુક્ષુઓ! જેવી રીતે પનિહારી રસ્તામાં ચાલતાં, ડોલતાં તથા બહેનપણુએ સાથે વાત કરતાં પણ પિતાનું લક્ષ માથે લીધેલાં બેડાં ઉપર રાખે છે, તેવી રીતે તમે દુનિયાને વ્યવહાર ચલાવવા
