________________
મૂર્તિનું આલંબન ]
૧૯૧ - અમે કહ્યું: “પ્રચારના આ જમાનામાં સહુ કોઈ પિતાને પ્રચાર કરી શકે છે, તેમને રોકી શકાતા નથી. પણ કહે તો ખરા કે શ્રી દયાનંદ સરસ્વતીએ બાલ્યાવસ્થામાં તેમની માતાના ખોળામાં કે માતાના દેહ પર કેટલી વાર પેશાબ કર્યો હતે ? એ વખતે માતાએ કંઈ પ્રતિકાર ન કર્યો, માટે તે સામર્થ્યહીન ? અને શું શ્રી દયાનંદ સરસ્વતીએ એટલા જ માટે એમની માતાને ત્યાગ કર્યો હતો ખરે? જે એને જવાબ નકારમાં હોય તે ઊંદરડે શિવજીનું બચ્યું છે, તે એમનાં લિંગ પર રમે કે પિશાબ કરે તેથી શું? એટલા કારણે મૂતિને સામર્થ્યહીન માની લેવી અને એના આધારે અતિ પ્રાચીન કાળથી ચાલી આવતી સમસ્ત મૂર્તિપૂજાની પ્રથાને નિરર્થક ઠેરવવી એ કયાંને ન્યાય? મૂર્તિનું ખરું સામર્થ્ય ઉપાસકના મનમાં ભાદ્દીપન કરવાનું છે અને તે કાર્ય તે એ કરે જ છે.
વળી મૂર્તિપૂજાની વિરૂદ્ધ તમે બાયો ચડાવી છે અને મનફાવતું બેલે છે, પણ તમે પોતે મૂર્તિપૂજાને છોડી નથી, તેનું કેમ?
પિલાએ કહ્યુંઃ “બિલકુલ બેટી વાત! અમે તો મૂર્તિને છાંયે પણ લેતા નથી, પછી તેને પૂજવાની વાત કયાં રહી?”
અમે કહ્યું : “આ તે ચોરી અને વળી શિરજોરી જે ઘાટ છે. તમે આ ભગવી ટેપી પર કાર ચિતર્યો
