________________
( [ જિનેપાસના તે પિતાની ગાદી પરથી ફરી ઊડ્યો અને શેઠજીના ઓરડા ભણું ચાલ્યું. પરંતુ શેઠજી હજી પૂજામાં હતા. તેમની આજ્ઞા એવી સખ્ત હતી કે મુનીમ તેને ભંગ કરવાની હિમ્મત કરી શક્યો નહિ. આમ બે-ત્રણ વાર બન્યું.
લગભગ કલાક પૂરો થયે, ત્યારે શેઠજી પૂજામાંથી ઊઠયા અને ઓરડાના દ્વારે મુનીમને વિવલ હાલતમાં ઊભેલો જોઈને તેમણે પૂછયું કે “શી વાત છે?” મુનીમે કહ્યું “સાહેબ ! ગજબ થયે.' શેઠજીએ કહ્યું: “પણ શું થયું? એ તે કહે.”
મુનીએ કહ્યું: “સાહેબ બજાર તૂટી ગયે. તમે પૂજામાં બેઠા અને દલાલના કોલ આવવા માંડયા. પણ તમારી આજ્ઞા હતી કે હું પૂજામાં બેઠે હોઉં ત્યારે કેઈએ મારા એરડામાં આવવું નહિ, તેમજ ઈશારાથી કઈ વાત કહેવી નહિ, એટલે હું આવી આવીને પાછો ગયે.”
શેઠજીએ કહ્યું: “તે તમે ઠીક કર્યું. જે તમે મારી પૂજાને ભંગ કર્યો હતો તે હું જરૂર નારાજ થાત. પણ કહે તે ખરા કે છેલલા ભાવ અનુસાર કેટલું નુકશાન થાય છે ? ”
મુનીમે કહ્યું: “રૂપિયા બાર લાખ.”
શેઠજીએ કહ્યું: “કમાવું–બોવું એ નશીબની વાત છે. જે બન્યું તે ખરૂં. આ નુકશાન ઘણું ભારે છે, પણ હવે સેદે સરખે કરે અને આજથી વાયદાને ધંધો બંધ કરે. ગયેલી ખેટ ગમે તેમ કરીને ભરપાઈ કરી દઈશ.”