________________
૨૭૬
[ જિનપાસના આ દશ્ય જોતાં જ જિનદત્તરાયને પિતાની ભયંકર ભૂલનું ભાન થયું, પણ તે ઘણે મેડે પડ્યો હતો. શ્રી પદ્માવતીદેવીએ તે જ વખતે પ્રગટ થઈને જણાવ્યું કે જિનદત્તરાય! હું તે ભાવની ભૂખી છું. તારા ભાવમાં ફેર પડ્યો, એટલે હું જાઉં છું.” અને મૂર્તિ જમીનમાં નીચે ઉતરવા લાગી
આ ઘટનાએ જિનદત્તરાયને વાથી પણ અધિક આઘાત પહોંચાડયો, એટલે તેની આંખમાંથી ચોધાર આંસુ વહેવા લાગ્યાં. તે ગદ્ગદ્ કંઠે બેઃ “માતાજી માફ કરે, મારી ભૂલ થઈ, હવે ફરી એવું નહિ બને. તમે છે. ત્યારે માતાજીએ કૃપા કરીને એટલું કહ્યું કે
મારે નિર્ણય અફર છે, એમાં કોઈ પ્રકારનો ફેરફાર થઈ શકશે નહિ, પણ તું આ જગાએ મારી બીજી મૂતિ પધરાવજે, એટલે તેમાં અંશરૂપે વાસ કરીશ અને આ સ્થાનનું માહાસ્ય જળવાઈ રહેશે.”
જિનદત્તરાયને તેમ કર્યા વિના છૂટકે જ ન હતું, એટલે તેણે પાશ, ફલ (બીજોરૂ), વરદ અને ગજા કુશથી યુક્ત ચાર ભુજાવાળી શ્રી પદ્માવતીજીની બીજી મૂર્તિ બનાવી અને મહામહોત્સવ પૂર્વક વિધિ અનુસાર તેની પ્રતિષ્ઠા કરી; એટલે માતાજી તેમાં અંશરૂપે આવીને રહ્યાં અને તેને મહિમા જળવાઈ રહ્યો. તાત્પર્ય કે દેવપૂજામાં જે વસ્તુઓ વાપરીએ તે ઉત્તમોત્તમ હેવી જોઈએ. કદાચ તેવી વસ્તુ ન મળે તો તેની ભાવના રાખીએ, પણ “આ તે ચાલશે
