________________
૨૪૩
પૂજનની આવશ્યકતા ]
સ્તુતિ–ભક્તિ નિષ્ફળ નથી; કારણ કે તેથી સદૂભાવની વિશુદ્ધિ થાય છે અને એ વિશુદ્ધિથી કર્મને નાશ થાય છે.”
स्तुत्याऽपि भगवन्तः, परमगुणोत्कर्षरूपतो ह्येते । दृष्टा ह्यचेतनादपि, मन्त्रादिजपादितः सिद्धिः ।।
ગુણના પરમ ઉત્કર્ષ રૂપ હેવાથી શ્રી વીતરાગ ભગવંત તેમની સ્તુતિ-ભક્તિ કરનારને અવશ્ય ફળ આપનારા થાય છે. અચેતન એવા મંત્ર વગેરેના જપથી સિદ્ધિ થતી દેખાય છે (તે ગુણના ઉત્કર્ષ રૂપ વીતરાગની સ્તુતિભક્તિ કરવાથી સિદ્ધિ કેમ ન થાય ?)”
शीतार्दितेषु हि यथा द्वेष वह्निन याति रागं वा । नाह्वयति वा तथाऽपि च नमाश्रिताः म्वेष्टमश्रवते । तद्वत्तीर्थकरोन्ये त्रिभुवनभावप्रभावकान् भक्तया । समुपाश्रिता जनास्ते भवशीतभपास्य यान्ति शिवम् ॥
“જેમ શીત–ઠંડી વગેરેથી પીડાયેલા ઉપર અગ્નિને ઠેષ પણ નથી, તેમ રાગ પણ નથી; વળી તેને પિતાની પાસે આવવાનું આમંત્રણ પણ કરતા નથી, આમ છતાં તેને આશ્રય લેનાર પિતાના ઈટને પ્રાપ્ત કરે છે-શીતથી રહિત બને છે, તેમ જેઓ ત્રણે ભુવનના ભાવને પ્રકટ કરનાર શ્રી તીર્થંકરદેવને ભક્તિપૂર્વક આશ્રય લે છે, તેઓ ભવરૂપી શીતને દૂર કરી મૂક્ષને પામે છે.” પૂ. ઉપાધ્યાયજી મહારાજકૃત શ્રી ધર્મનાથ ભગવાનનું સ્તવન આ અંગે સુંદર સમજણ આપે છે.
