________________
બાલ્યાવસ્થાથી જ તેઓ ખૂબ જ શાંત પ્રકૃતિવાળા તેમજ અંતમુખવૃત્તિવાળા
સ્વાભાવિક રીતે જ હતા. વ્યવસાયાર્થે ઑફિસમાં બેઠા હોય ત્યારે પણ છે એમની સ્થિતપ્રજ્ઞતા અલગ જ તરી આવતી હતી. વર્ષો સુધી (આજીવન) ગાંધીધામ જૈન સંઘના સર્વાનુમતે વરાયેલા પ્રમુખ તરીકે તેમણે અમૂલ્ય સેવાઓ આપી છે.
ક્રોધ કરવાનું કે કોઈ ફરી ફરી માંગવા આવતા યાચકને પણ ‘ના’ કહેવાનું તો તેઓ જિંદગીમાં કદી શીખ્યા જ નથી. બંને ભાઈઓના નામના પ્રથમ અક્ષરો “ના” થાય છે. એટલે બીજાને દેવા માટે જ જાણે તેઓ જમ્યા હોય તેમ એમનું જીવન જેનાર કોઈને પણ લાગ્યા વિના નહિ રહે. કે કોઈની અપેક્ષા મુજબની નાની કે મોટી રકમ સહાય તરીકે આપ્યા પછી ચોપડામાં કે પોતાના મગજમાં પણ તેની નોંધ એમણે કદી રાખી નથી. તેથી જ તો દેવજીભાઈની વિદાય પછી અનેકાનેક લોકો નાની-મોટી રકમો પાછી સોંપવા માટે નાનજીભાઈ પાસે આવ્યા ત્યારે તેમણે પણ દરેકને પ્રેમ પૂર્વક કહી દીધું કે “મને શેઠ (મોટાભાઈએ) આ રકમ અંગે કશું કહ્યું નથી તેથી તેમની આજ્ઞા વિના હું સ્વીકારી ન શકું. માટે તમે જ ખુશીથી આ રકમનો સદુપયોગ કરો”
બંને ભાઈઓ વચ્ચેનો લોકોત્તર ભ્રાતૃસ્નેહ અનુમોદનીય અને અનુકરણીય હતો. ઉપાશ્રયમાં સાધુ-સાધ્વીજી ભગવંતોના દર્શન-વંદનાર્થે જવાનું રોજ થાય ત્યારે દેવજીભાઈ પોતે મોટા હોવા છતાં નાનાભાઈ નાનજીભાઈને જ આગળ બેસાડે અને પોતે સ્ટેજ પાછળ બેસે. મોટા ભાગે તેમના નેત્રો નિમિલિત અવસ્થામાં જ હોય. જરૂરી પ્રાસંગિક વાતચીત નાનજીભાઈ જ પતાવે. નાનજીભાઈ પણ ઉત્તરસાધકની જેમ મોટા ભાઈનો પડછાયો બનીને સદા સાથે રહે અને દરેક રીતે સંભાળ રાખે. મોટા ભાઈને “શેઠ” તરીકે જ સંબોધે ! કયાંય બહાર જવાનો પ્રસંગ આવે કે અન્ય કોઈ કાર્ય હોય તો પણ મોટાભાઈની ઈચ્છાને જ આજ્ઞા તુલ્ય સમજીને નાનજીભાઈ તેનો અમલ કરે.
આવો અતૂટ બ્રાતૃપ્રેમ હોવા છતાં તેના પાયામાં આધ્યાત્મિકતા. રહેલી હોવાથી આસકિત યુક્ત લૌકિક નેહરાગ કરતાં કોઈ અલગ જ પ્રકારનો અલૌકિક શુદ્ધ આત્મિક પ્રેમ બંને વચ્ચે હતો. તેથી જ દેવજીભાઈનો દેહવિલય તા.૨પ-પ-૧૯૯૫ ના દિવસે અત્યંત સહજ સમાધિમય. અવસ્થામાં થયો ત્યારે નાનજીભાઈની આંખોમાં વિયોગની વેદનાના અશ્રબિંદુ કે આર્તધ્યાનને બદલે મોટાભાઈની સમાધિ અવસ્થાનું ગૌરવ હતું. તેઓ આજે પણ કહે છે કે “શેઠ કયાંય ગયા નથી. તેઓ મારી સાથે એક રૂપ
બહુરત્ના વસુંધરા-ભાગ બીજો કઇ
