________________
સુધી ડોળી ઊંચકવાની કોઈની હિંમત ચાલતી ન હતી. ત્યારે નવદીક્ષિત ઉપરોક્ત સાધ્વીજી ભગવંતે ગુવંશા મેળવીને જોગ પૂર્ણ થતાંની સાથે જ પારણાના દિવસે પોરસી બિયાસણું કરીને બીજા એક સાધ્વીજી ભગવંતને સાથે લઈને વિહાર કર્યો. ઉગ્ર વિહાર કરીને તીર્થમાં પહોંચી ગયા. ત્યાંથી વયોવૃદ્ધ સાધ્વીજીને ડોળીમાં સાથે લઈને લગભગ અર્ધે રસ્તે પહોંચ્યા ત્યારે એમને (નવદીક્ષિતને) પગમાં વીંછી કરડયો ! ભયંકર વેદના થવા લાગી. છતાં પણ વેદનાને ગણકાર્યા વિના, સમયસર ગુરુ મહારાજ પાસે પહોંચવાનું હોવાથી ઉપચાર માટે વચ્ચે કયાંય રોકાયા વિના, ફકત પગમાં પાટો બાંધીને વિહાર ચાલુ રાખ્યો અને સમયસર ગુરુ મહારાજ પાસે પહોંચી ગયા !... તેમની આવી ગજબની સહનશીલતા અને હિંમત વિગેરે જોઈને ગુરુ મહારાજે મન મૂકીને તેમના ઉપર આશીર્વાદની અમીવૃષ્ટિ કરી !...
(૨) આંખમાં મંકોડો છતાં અજબ સમતા ઃ
એક વખત રાતના સમયે તેઓશ્રીની આંખમાં મંકોડો પેસી ગયો .... આંખમાંથી અશ્રુઓની ધારા વહેતી જાય. આંખ સૂઝીને ટેટા જેવી થઈ ગઈ ! છતાં પણ આ મહાત્માએ તેની પરવા કરી નહિ. જે આંખને ચોળીશ તો મંકોડાને ત્રાસ થશે' એમ વિચારી કરુણાનંત આ સાધ્વીજી ભગવંતે આખી રાત એમ જ નવકાર મહામંત્રના સ્મરણના બળે સમતાપૂર્વક પસાર કરી !... સવાર થતાં એ મંકોડો પોતાની મેળે બહાર નીકળી ગયો. કેવી અદ્ભુત સહનશીલતા ....જીવદયાની કેવી ઉત્કૃષ્ટ ભાવના !! દેહાધ્યાસ ઉપર કેવો અનેેડ વિજય II
(૩) અંત સમયે પણ જિનાજ્ઞા અને ગુરુ આજ્ઞાનું પાલન
અશાતા વેદનીય કર્મના ઉદયથી છેલ્લા ૪ વર્ષ સુધી તેમની તબીયત ઘણી નાદુરસ્ત રહેતી. કોઈક વાર લોહીના ઝાડા થઈ જવાથી ખૂબ જ અશક્તિ થઈ જતી. છતાં પણ કોઈ નવા આગંતુકને ખબર ન પડે કે આ સાધ્વીજી બિમાર હશે એવી અદ્ભુત પ્રસન્નતા અને તેજ હંમેશાં તેમની મુખમુદ્રા ઉપર છવાયેલા રહેતા હતા.
સં. ૨૦૩૧ માં છેલ્લા ચાતુર્માસ વખતે તેમની તબીયત ઘણી જ નાદુરસ્ત હતી. ગુરુભક્ત શિષ્યાઓ તેમને આવી સ્થિતિમાં છોડીને અન્યત્ર ચાતુર્માસ જવા ઈચ્છતા ન હતા. છતાં પણ ગચ્છાધિપતિશ્રીની આજ્ઞાને શિરોમાન્ય કરીને પોતાના શિષ્યા- પ્રશિષ્યાઓને જુદા જુદા ૭ સ્થળે ચાતુર્માસ કરવા માટે મોકલી દીધા !!!...
એ જ ચાતુમસમાં કા. સુ. ૮ ની રાત્રે તેમનો દેહવિલય થયો. તેનાથી
બહુરત્ના વસુંધરા-ભાગ ત્રીજો ૧૦૨
