________________
રાણપુરમાં બિરાજમાન હતા ત્યાં ગયા. પરંતુ કુટુંબીઓની સંમતિ વિના વેષ પહેર્યો હોવાથી તેમણે પાછા ચૂડા મોકલ્યા. ત્યાં શ્રાવક-શ્રાવિકાઓની સહાયથી ૧૦ દિવસ એકલા રહ્યા. કેવો અંતરાય કર્મ ઉદયમાં કે, બબ્બે વખત હિંમતથી જાતે વેષ પહેર્યો છતાં પ્રવજ્યાનો પંથ સુલભ ના બન્યો ...
છતાં હિંમત ન હારતાં તેમણે ચૂડાથી પત્ર લખીને પોતાના કુટુંબીજનોને મોકલ્યો. એ પત્ર વાંચીને આખરે માતા-પિતાના હૃદયમાં દીકરીને સંયમમાર્ગે વળાવવાની ભાવના જાગ્રત થઈ. શ્રદ્ધા પૂર્વક પુરુષાર્થ ચાલુ રાખ્યો તો આખરે સંયમ ઉદયમાં આવ્યો. માતા-પિતાએ અનુમતિ દર્શાવતો પત્ર લખી મોકલ્યો. તે વાંચીને તેમના આનંદનો પાર ન રહ્યો. હવિભોર બનીને એ પત્ર તેમણે સા. શ્રી વીજકોરશ્રીજીને વંચાવ્યો. તેથી તેઓ દીક્ષા આપવા તૈયાર થયા. સાયલામાં પૂ, ખાંતિવિજયજી મ. ના વરદ હસ્તે સં. ૧૯૪૬ના વૈશાખ સુદિ ૨ ના દીક્ષાવિધિ થઈ અને તેઓ સા. શ્રી વીજકોરશ્રીજીના શિષ્યા સા. શ્રી દેવશ્રીજીના શિષ્યા તરીકે જાહેર થયા.
દીક્ષા પછી ૫૦ વર્ષ સુધી સુંદર સંયમનું પાલન કરી વિ. સં. ૧૯૯૬માં માગસર સુદિ ના પાલિતાણામાં સમાધિપૂર્વક કાળધર્મ પામ્યા. તેમના પરિવારમાં આજે ૩૦૦ જેટલા સાધ્વીજી ભગવંતો સુંદર રીતે સંયમની આરાધના કરી રહ્યા છે. તેમણે દીક્ષા બાદ સમેતશિખરજી, બનારસ, કલકત્તા આદિની યાત્રા કરી હતી. સમેતશિખરજી, ગ્વાલિયર તથા બાલુચર વિગેરેમાં ચાતુમસો કર્યા હતા. બાલુચરની રાજકુમારી કે જે રોજના ૫૦ પાનબીડા વાપરતી હતી તેને પ્રતિબોધ પમાડીને વીશસ્થાનક તપમાં જોડી તથા તેના દ્વારા ખંભાતમાં ધાર્મિક પાઠશાળાની સ્થાપના કરાવી.
આ સાધ્વીજી ભગવંતનું નામ, એટલે નામકર્મની એક એવી પુણ્ય પ્રકૃતિ કે જેના ઉદયથી જીવ પ્રાયઃ સર્વલોકોને પ્રિય થઈ પડે છે !...
૭૭ : જંગલમાં વડના ઝાડ નીચે સ્વયં વેષ પરિધાન !!!
ઉપરોક્ત સાધ્વીજી ભગવંતના પ્રશિષ્યાના શિષ્યા સાધ્વીજી ભગવંત આજે વિદ્યમાન છે. તેમણે પણ પોતાના જીવનમાં આવા જ વિશિષ્ટ પ્રકારના પરાક્રમ દ્વારા સંયમરૂપી અણમોલ રત્નની પ્રાપ્તિ કરી છે. ગૃહસ્થપણામાં તેમનું નામ પ્રભાવતીબેન હતું. ગુજરાતમાં પંચમહાલ જિલ્લાના વેજલપુરગામમાં તેઓ રહેતા હતા. ૧૪ વર્ષની નાની વયમાં સં. ૧૯૮૭માં એમના લગ્ન એ જ ગામના શાંતિલાલભાઈ સાથે થયેલ. પરંતુ તેમને હજી બહુરત્ના વસુંધરા-ભાગ ત્રીજો = ૭૦
