________________
અધ્યયન રજુ –ઉદેશ ૧ લે.
( ૩૫ )
કરેલાં કર્મને ભગવ્યા વિના છૂટે નહીં, તે ૭
હવે જ્ઞાન દર્શન અને ચારિત્રવિના અન્ય કેઈમેક્ષમાર્ગ નથી. એવું દેખાડે છે. એવું દેખીને શિષ્ય પ્રતે ગુરૂ એમ કહે છે કે, કેઇએમ દર્શની પરિગ્રહને પરિત્યાગ કરી ઉઠશે અર્થાત પ્રજ્યાને વિષે સાવધાન થયે; પરંતુ સમ્યક્ પરિજ્ઞાનને અભાવે તિન્ન એટલે સંસાર સમુદ્ર થકી તયે નહીં, એવે છેતે વળી એમ ભારે કે જે મેક્ષને માર્ગ અથવા મોક્ષને ઈપાય તે હમારાજ આચાર થકી છે. એમ કહે, માટે હે શિષ્ય? તેના માર્ગ પ્રપન્ન છત તું ક્યાં થકી જાણીશ? ઈહલેક અને વળી ક્યાં થકી પલકને જાણીશ, અથવા આર એટલે ગ્રહસ્થાવાસ અને પર એટલે પ્રજ્યા, અથવા આરું એટલે શાર અને પરે એટલે મોક્ષ. તેને કેમ જાણીશ એટલે ઈહલોક પરલોક બને થકી ભ્રષ્ટ એ શકે અંતરાલે એટલે સંસાર માંહેજ પેતાના કરેલા જે કર્મ તેણે કરી પીડાતે જઇશ. ૮ w
હવે શિષ્ય કહે છે કે, હે ભગવાન? કેટલાએક દર્શની નિપરિગ્રહી તથા તપસ્યાના કરનાર દેખાય છે, તો તેને મેક્ષ કેમ ન હોય! હવે ગુરૂ કહે છે કે, યદ્યપિ તે પરતીર્થીક તાપસાદિક અથવા આજ્ઞાથી ભ્રષ્ટ યુકિ નગ્ન સર્વ બાહ્ય પરિગ્રહ રહિત, (૨) દુર્બળ કીધું છે. શરીર જેમને એવાં છતાં પિતપતાની પ્રવજ્યા આદરીને વિચરે છે. વળી યદ્યપિ (ભુજિય) માસ માસ ખમણ કરી માસને અંતે જમે તથાપિ, જે આ સંસારને વિષે માયા સહિત સંગ કરે, ઉપલક્ષણથી કપાયાદિકે કરી યુક્ત હોય, તે આગામિક કાળે અનંતા ગર્ભદિક દુ:ખ પામે, એટલે અનતો સંસાર પરિભ્રમણ કરે છે ,
હવે જે કારણે મિથ્થાદષ્ટિને ઉપદેશે ઘણે કાય કલેશે, પણ મુકિત નથી તે કારણે નિરતે માગ રહેવું એ ભાવ કહે છે. અહે
