________________
અધ્યયન ૧૩ મુ.
(૧૭૭ )
--~~-~~~-~~-~નથી. એમ જાણવું. ૫ ૧૧ છે - જે નિ:કિચન નિપરિગ્રહી સુલક્ષ જીવી, એટલે અંતપ્રાંત આહારને લેનાર હોય, તેને ભિક્ષુ એટલે સાધુ જાણવો, અને જે ગવંત હેય ક્લાધા એટલે પ્રસંસાને કામિ એટલે વાછા કરનાર હોય, તે જીવ આજીવિકા માત્રનો કરનાર છતાં, શુદ્ધ સંયમન અજાણ એવે છે, તે જીવ ફરી ફરી વિપાસને પામે, એટલે વળી વળી જન્મ મરણાદિકે કરીને ઘણે સંસારને વિષે પરિભ્રમણ કરે છે ૧૨ |
જે સાધુ ભાષાના ગુણ તથા દોષને જાણ તથા (મુસાહ વાદી) એટલે પ્રિયવચનને બેલનાર, એટલે ક્ષીરાશ્રવ મવાશ્રવ લબ્ધીવાળો, વળી પ્રતિભાવવત. એટલે ઉપાતિકાદિક ચાર પ્રકારની બુદિધો પાગમી હોય, તથા વિશારદ એટલે પંડિત અર્થ ગ્રહણ કરવાને સમર્થ આગાઢપ્રજ્ઞ, એટલે, પ્રસ્તાવ વેતા, અર્થાત્ દ્રવ્ય, ક્ષેત્ર, કાળ અને ભાવને જાણ તથા નાના પ્રકારની ભાવના કરીને ભાળે છેઆત્મા જેમને એ છતો, અન્ય જન પ્રત્યે પોતાની પ્રજ્ઞાએ કરી એટલે પિતાના જાણપણે કરી પરાભવે અર્થ એમ જાણે જે માહરા સમાન કઈ જાણુ પુરૂષ નથી, એ રીતે બીજાને, તૃણ વત ગણે, તે ૧૩
એવા સાધુને દોષ કહે છે. એ રીતે અહંકારને કરનાર જે રસાધુ હોય તે સમાધિને પ્રાપ્ત થયો ન કહેવાય, જે રસાધુ પ્રજ્ઞાવંત થઇને વ્યુત્કર્ષ એટલે ગર્વને ધારણ કરે, અથવા જે કઈ સાધુ અલ્પાંતરાય થકે લાભવાન્ એટલે બીજાને ઉપકરણ આપને રામર્થ છતો, લાભના પદે કરી લિસ થાય એટલે મત્ત થાય, અન્ય જનને ખિસે એટલે બીજાની નિંદા કરે, અને એમ વિચારે જે સર્વ સાધારણ સચ્ચા સંસ્મારક પ્રમુખ લાવવાને હુંજ સમર્થ છું; બીજા બાપડા શું? પેટ ભરવાને પણ
